Column Bavo Galama

We liegen heel wat af tegen onze kinderen. Bijvoorbeeld dat er een ongetrouwde meneer in Spanje woont die begin december naar Nederland komt om alle Hollandse kinderen cadeautjes te geven. We jokkebrokken dat als ons oogappeltje een uitgevallen melktand in een doosje onder het hoofdkussen bewaart, de Tandenfee ’s nachts het doosje komt ophalen om er een presentje voor terug te leggen. En we laten onze lievelingetjes voor aanvang van de zomervakantie geloven dat we met het hele gezin een heel spannende en prachtige reis gaan maken naar een heel warm land en dat we onderweg waanzinnig mooie dingen gaan zien.

Die kleine heikneutertjes met hun onvolgroeide hersentjes trappen er steeds weer in. Al een uur voordat de grote spannende reis gaat beginnen, zitten ze opgewonden klaar op de achterbank. Dat ze plaats moeten nemen tussen de aardappels, rookworsten en extra voorraad luiers voor de jongste telg, maakt alleen maar extra duidelijk dat er echt iets heel speciaals staat te gebeuren. Ze merken dat papa en mama ook een beetje nerveus zijn, dus hun opwinding stijgt naar ongezond hoge adrenalinewaardes. Dat wordt dus stoeien, slaan en janken tot een van de ouders uiteindelijk ingrijpt. Dat ingrijpen bevindt zich niet zelden op de rand van wat de Jeugdzorg in Nederland nog toelaatbaar acht. Op dat moment bevinden de meeste ouders zich trouwens allang in een gemoedstoestand waarin een uithuisplaatsing door de Kinderbescherming een buitengewoon aanlokkelijk idee is geworden.

Eenmaal uitgezwaaid door buren en kennissen, beginnen die kinderen zich al na een kwartier af te vragen waar al die spannende sensaties blijven die hen in het vooruitzicht waren gesteld. Het begin van de autovakantie verschilt namelijk in niets van die oersaaie ritjes naar oma in Bergen op Zoom elke maand. Papa en mama blijven echter volharden in hun leugen dat het straks echt heel mooi wordt en heel anders dan in Nederland. De goedgelovigheid van de meeste kinderen reikt meestal niet verder dan een punt even ten noorden of zuiden van Antwerpen. Het gezeik kan vanaf dat moment groteske vormen aannemen. Sterre moet om de tien kilometer poepen (maar dan toch weer niet), Jeroentje wordt wagenziek en de baby begint aan een reeks pogingen om zich krijsend aan de wurggreep van de maxi-cosi te onttrekken. Nabij Brussel heeft Sterre uiteindelijk in haar broek gepoept en Jeroentje de voorraad luiers ondergekotst. De baby hangt inmiddels ondersteboven in de veilig gewaande maxi-cosi en papa heeft door alle commotie niet op de naald van de brandstofmeter gelet. Welkom in de vakantiehel.

Je kunt die kinderen niets kwalijk nemen, want die zijn van de beloofde hemel beland in de hel van files, verveling en gedwongen stilzitten. Dvd-spelers in hoofdsteunen, iPads of andere elektronische verdovende middelen brengen misschien nog enige verlichting, maar veel beter werkt het om je kinderen voor aanvang van de grote reis bewusteloos te slaan. Daar doet iedere ouder zichzelf, hun partner en vooral de kinderen een enorm plezier mee. Je kunt, als je dat een tikje te rigoureus vindt, ook proberen een paar uur voor vertrek spenen, lolly's en marshmallows in een flinke hoeveelheid sterke drank te dopen, met als positief resultaat dat je kinderen de halve reis laveloos achter in in de riemen hangen. Dan valt er voor de ouders onderweg ook nog wat te lachen, want dronken kinderen kunnen heel grappige dingen brabbelen.

Kijk, alleen volwassen kunnen genieten van wisselende landschappen, pittoreske stadjes op heuveltoppen en romantische plaatsnamen op verkeersborden. Kinderen interesseert dat alles geen ene reet. Die willen een Happy Meal, hun zusje schoppen, schreeuwen, pissen, voetballen, stiekem papa’s porno bekijken op de computer of heel vaak heel hard nergens naar toe hollen.

Wij hadden al snel onze eigen versie van die autovakanties voor het hele gezin. Mijn vrouw nam dan de kinderen mee in het vliegtuig en ik reed in mijn eentje onze totaal volgepakte auto naar Zuid-Frankrijk. Dat had als voordeel dat de kinderen hun bewegingsdrang en gekrijs lekker konden botvieren in de gangpaden van de Boeing. Dit tot ergernis van de andere passagiers weliswaar, maar niet langer tot die van mij.

Een ideaal begin van elke autovakantie: lekker niet met het hele gezin in de auto.

Veel beter werkt het om je kinderen voor aanvang van de grote reis bewusteloos te slaan.