Maserati GranTurismo MC Stradale
Het begrip ‘gran turismo’ heeft zijn glans verloren. Automerken plakken de term zonder blikken of blozen op auto’s die de prestigieuze aanduiding eigenlijk niet verdienen. Het wordt tijd om orde op zaken te stellen.
MASERATI HEEFT HET VOLSTE RECHT OM EEN AUTO EEN GRAN TURISMO TE NOEMEN.
Van Dale heeft geen flauw benul wat een gran turismo is, maar de automerken zouden toch beter moeten weten. Van oudsher is een gran turismo – vaak afgekort tot GT – een auto die gemaakt is om grote afstanden met hoge snelheid te kunnen afleggen. Maar anders dan bij een rasechte sportwagen, is er ruimte voor comfort. Voor langeafstandsraces als de Targa Florio, de Mille Miglia en de Carrera Panamericana kregen de sportwagens luxe-opties zoals een grotere voorruit en een zitplaats voor een navigerende technicus of een technische navigator. Het uithoudingsvermogen van de motor en het onderstel werd opgekrikt, zodat ze de 1000 mijl over Italiaanse grindpaden of de 24 uur over Franse landwegen konden uitzingen. ‘Ruimte voor luxe’ wilde niet zeggen dat de sportwagen vier comfortabele stoelen kreeg, of een riante bagageruimte. Als je de Mille Miglia wilde winnen, was er geen plaats aan boord voor slaapspullen, gewillige bewonderaars of andere comfortverhogende zaken. Alles wat je nodig had, was een kist op wielen die ging als de brandweer en pas na de finishstreep tot stilstand kwam. Dát is een Gran Turismo: een racewagen voor lange afstanden. Niet meer, niet minder. ‘GRAN TURISMO’ Vandaag de dag zijn de automerken wel erg kwistig met de term ‘GT’. Een coupé met spierballen is plotseling een GT en een dieseltje met verhoogde turbodruk is ineens een GT-diesel. Om te zien of er automerken zijn die het wél begrijpen, verzamelen we drie GT-modellen uit drie verschillende landen. Ze dragen allemaal het label ‘Gran Turismo’: de BMW 340i Gran Turismo, de Maserati GranTurismo en de Toyota GT86. De naam en de vorm van de Toyota GT86 doen denken aan de Toyota 2000GT uit 1967. Beide GT’s worden trouwens aangedreven door een tweelitermotor. Bij de GT86 staat het getal 86 voor de boring en slag in
DIT KUNNEN WE DE HELE DAG VOLHOUDEN, 24 UUR LANG, 1000 MIJL AAN EEN STUK.
EEN COUPÉ MET SPIERBALLEN IS PLOTSELING EEN GT.
millimeters (86 x 86 mm). Dat Toyota met die verwijzing ook de interesse wekt van de tuners en drifters die de achterwielaangedreven Corolla AE86 op handen droegen, vinden we een leuke bijkomstigheid. Terwijl andere merken met hun verwijzingen de emotie willen oproepen van oeroude racesuccessen, herinnert Toyota iedereen aan een 940 kilo wegend bommetje met klapkoplampen uit de jaren tachtig.
TOYOTA GT86
Als we plaatsnemen in de GT86 worden we met onze neus op de feiten gedrukt: Toyota kan plastic er nog echt uit laten zien als plastic. Daarbij licht het instrumentarium op als een Sony-gettoblaster. Ronduit vervelend is dat onze GT86 niet is voorzien van de kraakhelder schakelende zesbak, maar van de optionele automaat. Waarom Toyota daarvoor gekozen heeft, is ons een raadsel – de 16 gram lagere CO2-uitstoot en het bijbehorende prijsvoordeel van 4700 euro zijn het in ieder geval niet waard. De ongeblazen viercilinder boxermotor in de GT86 deelt al geen rake klappen uit, maar met de slaperig schakelende automaat worden hem ook nog eens wollen wandjes aangemeten. Zelfs een krachtige kickdown zorgt gevoelsmatig voor weinig meer dan een verandering in toonhoogte. Zou de ‘86’ in de modelnaam misschien een geheime boodschap van Toyota zijn? Raadt het merk aan om een tuner te bezoeken om dit bommetje weer op scherp te zetten? Wij weten een andere oplossing: Toyota past techniek van Subaru toe en uit de WRX STi is een 300 pk sterke boxermotor met turbo voorhanden … Maar dan buigt de weg naar links en vervolgens weer naar rechts. Nu er bochten in het spel komen, slaat onze stemming direct om. De GT86 voelt alert aan: hij stuurt licht en precies in, en blijft zelfs bij wilde manoeuvres goed beheersbaar. Hier komt de kleine Toyota goed tot zijn recht. Het is ronduit verslavend om de bochten aaneen te rijgen en de ideale lijn steeds fijner te slijpen. Dit kunnen we de hele dag volhouden, 24 uur lang, 1000 mijl aan een stuk. Als dat geen Gran Turismo is …
BMW 3-SERIE GRAN TURISMO
We nemen ons voor om bij de volgende GT niet zo snel conclusies te trekken. Zodoende beginnen we niet meteen te mopperen als de 1,7 ton wegende BMW 340iA Gran Turismo aan de beurt is. Zelfs niet als hij gevoelsmatig bijna volledig uit achterbank en bagageruimte bestaat. Hoe men bij BMW voor deze fastbackstationwagoncoupé is uitgekomen bij de aanduiding ‘Gran Turismo’, is ons een raadsel. De uitleg is als volgt: de naam benadrukt dat deze 3-serie op comfortabele wijze lange afstanden op hoge snelheden kan afleggen. Die betekenis wordt tegenwoordig wel vaker aan het begrip GT gegeven, dus we knikken voor de vorm vriendelijk naar de marketingman en zijn PowerPoint-presentatie. De 340i GT wordt aangedreven door een beresterke zes-in-lijn met twee turbo’s. De 326 pk sterke zescilinder maakt indruk met zijn kracht en souplesse. Op de dynamische rijeigenschappen hebben we niets aan te merken. Toch raken we niet in vervoering en krijgen we geen kippenvel. De 340i GT is zonder twijfel een puike reisauto, maar hij voldoet niet aan onze definitie van een GT. Bij een GT gaat de sportiviteit gepaard met een gevoel van lichtvoetigheid, waarbij je een beetje moet duwen en trekken aan de techniek om dingen gedaan te krijgen. Het is afzien op een vermakelijke manier, en dat is het in de BMW absoluut niet. Daarvoor is de auto te goed. Waarom houdt het merk dan toch zo vast aan de term ‘Gran Turismo’? Wat is er mis met de naam 3-serie Autostrada?
MASERATI GRAN TURISMO
Maserati heeft wél het volste recht om de term gran turismo op een auto te plakken. De Italianen hebben in hun verleden de voertuigklasse uitgevonden en gedefinieerd. Het komt dan ook niet als een verrassing dat de GranTurismo MC Stradale langs de Toyota stuift en ook de BMW links laat liggen. Het bulderende geluid van de 460 pk sterke, ongeblazen 4,7-liter V8motor is spectaculair. Bovendien is het alweer tien jaar geleden dat dit lijnenspel is getekend en toch trekt de Maserati nog steeds alle aandacht naar zich toe. Niemand heeft nog oog voor de slanke Toyota of de vlezige BMW. Anders dan het tijdloze design, voelt het interieur wat betreft techniek en vormgeving behoorlijk verouderd aan. Dat maakt het voor ons makkelijk om de laag van luxe en comfort waaronder de wilde Gran Turismo schuilgaat, weg te schrapen. Wat overblijft is een felrode kist op wielen die brult alsof de duivel hem eigenhandig naar de hel wil slepen. De krachtinspanningen zijn zo explosief dat je het idee hebt dat er zojuist een startschot klonk en ergens in de verte een finishvlag hangt. De Maserati GranTurismo doet zijn naam eer aan. Als enige eigenlijk.