TO LEASE OR NOT TO LEASE
Het is misschien wel eens tijd om te gaan leasen, dacht ik. Nu ik qua werk steeds meer tijd besteed aan mijn bedrijfstrainingen overal in den lande, maak ik elke maand weer meer kilometers. Om mijn geliefde Oude Zweed dat aan te moeten doen, gaat mij steeds meer aan het hart. Hij doet plichtsgetrouw zijn best hoor, maar het begint na drieënhalve ton allemaal wel een beetje te kraken en te piepen. Verkopen is geen optie, ik hou hem er lekker bij. Een beetje zoals je een oude hond ook niet wegdoet, omdat-ie een beetje blind en doof wordt en per vergissing af en toe de stofzuiger probeert te bestijgen. Ik heb de afgelopen maand dus een flink aantal websites van leasemaatschappijen bestudeerd. En ik denk dat ze me niet snel zullen zien in het winkeltje van de plaatselijke leaseboer. De prijzen die ze rekenen vielen me namelijk nogal koud op mijn dak! De leaseprijzen uit de advertenties waren in mijn hoofd gaan zitten, maar dat zijn natuurlijk vanafprijzen. Als je voor dat geld de begeerde auto werkelijk voor je deur wilt parkeren, dan mag je niet meer dan honderd kilometer per maand rijden – en dat veertien jaar lang achter elkaar. Ik overdrijf een beetje, want zestig maanden is zo’n beetje de norm, maar ik vind die vijf jaar alsnog veel te lang. Ik ben een voorzichtige ondernemer en wil qua leaseauto twee dingen: kort en goedkoop! Dat gaat niet op, want een tweejarig leasecontract van een klein koekblikdieseltje benadert al gauw de maandprijs van een Mercedes C-klasse Estate die je dan vijf jaar lang voor je deur kan hebben staan. En een leasecontract afkopen kost bijna nog meer dan de auto zelf. Er begonnen steeds meer haken en ogen te verschijnen aan dat leasen. Uiteraard is er die verrekte bijtelling, en wat te denken van kleine schades? Je eigen risico bedraagt al snel 300 euro en je bent verplicht elke kleine schade onmiddellijk te melden en te laten repareren. Je mag ze niet opsparen. En dus betaal je een groot deel van die krasjes, putjes en gebarsten achterlichten mooi zelf! Ik weet toevallig van een onderwerp uit mijn tijd bij Gekopwielen dat ook het inleveren van een leaseauto na afloop van het contract een onuitputtelijke bron is van conflicten. Geen leasemaatschappij schroomt je te factureren voor allerlei onbenullige dingetjes die buiten de acceptabele gebruikssporen vallen. En die acceptabele gebruikssporen bestaan geloof ik enkel uit een geringe mate van steenslag, een versleten vloermat en een vuile kentekenplaat. Voor al het andere krijg je een gepeperde rekening. Als ik aan het rekenen sla, word ik nog somberder. Als je bijvoorbeeld een Citroën C3 op diesel voor vier jaar gaat leasen, kost je dat over de hele contractperiode duizend euro meer dan de aanschafwaarde van de auto. De mrb, het onderhoud en de verzekering die je uitspaart, halen krap de helft van de te verwachten restwaarde. Mijn accountant had gelijk: als je het geld in huis hebt, kun je beter zelf je auto kopen. Zeker met de huidige bankrente. Ik concludeer dat ik, om de Volvo te sparen, beter op zoek kan gaan naar een tweedehands dieseltje met een kilometrage onder de anderhalve ton. Als basis neem ik de 4800 euro per jaar die de C3 me zou kosten bij lease. Dat bedrag mag ik dan opmaken aan mrb, verzekering, onderhoud en afschrijving. Die laatste twee zijn natuurlijk stelposten met een zeker gokelement, daar moet je inderdaad een beetje mazzel mee hebben. Het grootste voordeel hiervan is dat ik me de komende tijd weer eindeloos kan begeven op Autoscout, Marktplaats, Gaspedaal en Autotrader en de diverse veilingsites. Voor iedere autoliefhebber is dat toch een heerlijk tijdverdrijf! Het eerste waar ik naar ga kijken is natuurlijk een ex-leaseauto. Die kun je tegenwoordig ook tegen heel aardige prijzen bij de leasemaatschappijen zelf kopen. Kom ik toch nog in het winkeltje van de plaatselijke leaseboer.