HOE HONDA VERDWEEN UIT HOLLAND

JE ZIET EEN VERZAMELING VREEMDE, DODELIJK SAAIE VOERTUIGEN DIE GEEN VAN ALLE ECHT TOT DE VERBEELDING SPREKEN.

Toen ik onlangs werd ingehaald door een bijzonder recente Honda Civic Tourer, drong het ineens tot me door: je ziet bijna geen nieuwe Honda’s meer! De teloorgang van het merk was me tot nu toe min of meer ontgaan. Misschien omdat ik de merknaam nog volop lees op motoren, grasmaaimachines, scootertjes, en op de buitenboordpruttelaars. Daar gaat het kennelijk wel voorspoedig mee. Thuisgekomen zoek ik de verkoopcijfers even op. In het jaar 2009 wist het merk nog meer dan 10.000 auto’s te verkopen in Nederland. Nu het jaar al weer op z’n eind loopt, staat de teller voor 2017 op nog geen 900 stuks. Dat belooft weinig goeds. Ik groeide op in de tijd van de eerste en tweede generatie Honda Civic. Toen werd er nog smalend gesproken over die goedkope 'Japannertjes'. Alles wat uit Japan kwam, was in onze ogen minderwaardige imitatie- rommel van een volkje van copycats. Onschuldig als we waren, konden we ons zorgeloos vrolijk maken over die autootjes met die onuitsprekelijke namen als Mitsubishibushy en Dai Hatsjoe! Misschien mede dankzij de relatief makkelijke merknaam ontkwam die eerste Civic – en later ook de Accord – in mijn jeugd aan de ergste hoon van de petrolheads, die toen nog gewoon autoliefhebbers heetten. Maar nog belangrijker was natuurlijk dat de Honda- modellen er wel degelijk leuk uitzagen en zich bovendien konden meten met de Europese merken. Ik herinner me nog wel dat Honda het Mercedes van Japan werd genoemd door ooms en buurmannen die er verstand van hadden. De betrokkenheid bij de formule 1 bevestigde later dat het merk technisch mee kon spelen in de hoogste divisie. Het waren nooit de goedkoopste auto’s uit de Aziatische grabbelton vol kiloknallers, maar je kreeg er dan ook heel wat voor terug. Hoe heeft het dan zo mis kunnen gaan? Om het antwoord op die vraag te vinden, hoef je alleen op Google afbeeldingen te klikken als je Honda hebt ingevuld op de zoekbalk. De lelijkheid spat van het beeldscherm af. Je ziet een verzameling vreemde, dodelijk saaie of juist overdadig gelijnde voertuigen die geen van alle echt tot de verbeelding spreken. De Civic is dit jaar toe aan zijn tiende versie en de ontwerpen van de voorgaande generaties zwaaiden de afgelopen decennia alle kanten op. Na een merkwaardig mini- ruimteschip ( generatie 8) en een verongelukte versie daarvan ( generatie 9) staat er nu plotseling een Civic die bedoeld lijkt voor jongens die hun petje achterstevoren op hun hoofd dragen en dromen van een blauwe Subaru WRX STi met een enorme achtervleugel. Maar die gaan geen driecilindertje kopen. Ik vraag me serieus af of het ooit nog goed komt met Honda in Nederland. Er is al geen onafhankelijke Nederlandse importeur meer, het modelaanbod is met de Jazz, Civic, HR-V en CR-V behoorlijk beperkt en geen van alle hebben ze iets speciaals of aantrekkelijks. Je vraagt je af waarom ze daarom niet eens een ontwerper van naam gaan inhuren. Als je ziet hoe de Kia’s zijn opgeknapt sinds de Duitser Peter Schreyer daar de ontwerpscepter zwaait of hoe Laurens van den Acker Renault een heel nieuwe toekomst heeft geschonken, dan lijkt het voor de hand te liggen om zo iemand weg te kopen. Maar dat gaan ze niet doen. In Amerika eindigde Honda namelijk het afgelopen jaar op plaats 6, 7 en 9 van best verkopende automodellen met respectievelijk de lelijke Civic, gevolgd door die verfrommelde CR-V en een bewusteloosheid opwekkende saaie Accord. Dik over het miljoen exemplaren hebben ze daar verkocht! In Amerika vinden ze namelijk alles prachtig wat wij lelijk vinden: de zangstem van Willie Nelson, de neptieten van Pamela Anderson en een Cadillac in de kleur roze. Dan ga je voor een handjevol Europeanen natuurlijk geen dure designer aantrekken. We zullen het moeten accepteren en straks aan onze kinderen moeten uitleggen. Dat is hoe Honda verdween uit Holland.