Land Rover Range Rover Sport SVR

Rechtop in bed. Het is 7 uur ’s ochtends als voor het hotel een dozijn Range Rovers SVR wordt gestart. Dit gaat gepaard met bulderend gekuch, geproest en gerochel. Als straks de brulboeien zijn warmgedraaid, gaan wij ermee op pad. Dat is lekker wakker wor

We haasten ons naar het parkeerterrein. De in twee rijen opgestelde Range Rovers SVR zijn een imposante verschijning. De felblauwe carrosserie doet bijna pijn aan je ogen en is aangekleed met een zwarte streep op de motorkap, een zwart dak en zwarte wielen. De wielen zijn fors: 22 inch – een inch groter dan standaard. De ringtone waardoor we gewekt zijn, tetterde uit een actief uitlaatsysteem met dubbele uitlaatstukken links en rechts in de achterbumper. Om er geen twijfel over te laten bestaan dat we oog in oog staan met de krachtigste en snelste Range Rover Sport ooit, zijn er accenten van glimmend glasvezel aangebracht. Niet alleen de glanzende side vents springen in het oog, ook de buitenspiegels en de omlijstingen van de grille, de achterklep en de luchtinlaten in de voorbumper hebben het herkenbare weefpatroon.

KOOLSTOFVEZEL

De passie voor koolstofvezel wordt doorgezet in het interieur. Als je de onderdelen aanraakt die ermee versierd zijn, dan kun je schakelen, sturen en uitstappen. Anders dan bij de Range Rover PHEV waarmee we de dag ervoor reden (zie de rijimpressie elders in deze uitgave), zitten we in de SVR niet op een fauteuil, maar op een sportstoel met stevige zijwangen en een geïntegreerde hoofdsteun. Na het verstellen van de zithoek, de lengte van de zitting, de lendensteun en de zijwangen (smaller/wijder), zitten we tot onze verbazing bijna net zo comfortabel als gisteren. De stoelen zijn bekleed met geperforeerd Windsorleer en voorzien van een groot SVRlogo. Voor wie het niet weet: SVR staat voor Special Vehicle Operations, de afdeling van Jaguar Land Rover die zich bezighoudt met maatwerk, extra luxe uitvoeringen en performancemodellen. Hun eerste wapenfeit was de Range Rover Sport SVR uit 2014 en dit is een doorontwikkeling daarvan. In de Range Rover Sport bedien je de automaat niet met een draaiknop (zoals in de Range Rover PHEV), maar met een normale keuzehendel. We trekken hem naar ons toe, geven rustig gas en draaien de Engelse openbare weg op. De bestemming is Fen End, het testcircuit van Jaguar Land Rover in Wroxall, onder de rook van Birmingham. Op deze oude luchtmachtbasis gaan we de SVR aan de tand te voelen. Voor nu laten we het onderstel met luchtvering in de comfortabelste stand staan en rollen we beschaafd door het prachtige, glooiende landschap. Ondertussen laat de potige aandrijflijn al wel doorschemeren dat hij tot heel veel in staat is: bij elk toerental bakken kracht voorhanden.

De 5,0liter V8 met supercharger schopt het tot 575 pk en 700 Nm. Aangezien de achttraps automaat subliem schakelt, kun je bij het invoegen van een landweg op de doorgaande weg exact voorspellen in welk gaatje in de voortdenderende autokaravaan je de SVR gaat proppen. We kunnen het niet laten om op het uitlaaticoontje op het onderste touchscreen te drukken. Nu openen de elektrisch geregelde kleppen in de uitlaat zich en gaat de krachtsinspanning gepaard met een imposant gebulder met metaalachtige dreunen. De uitlaat popt ook heerlijk, maar doet dat niet zo luid of vaak als een Jaguar FType SVR. Dat een FType SVR nog luider is, gebruiken we maar niet als argument wanneer een lokale paardenboer verhaal komt halen. Het is stomtoevallig dat we na het (onbedoeld) opjagen van zijn paarden in de naastgelegen wei, voor zijn erf parkeren om uit te stappen en een nieuwe feature van de Range Rover Sport SVR te bewonderen: de motorkap van koolstofvezel. Hoewel de testauto rechtsgestuurd is, zit de hendel voor de motorkap op de vertrouwde plek in de linker voetenbak. De kap blijkt niet alleen licht, hij is ook flinterdun en voelt ietwat fragiel aan. Dit in een poging om het leeggewicht van de suv binnen de perken te houden. Met de motorkap geopend zien we ook de motorafdekking van koolstofvezel die de V8 siert – een buitensporige optie van 2116 euro. We sluiten de kap en arriveren zonder verdere incidenten bij Fen End.

FEN END

De opzet van het circuit is eenvoudig: het heeft de vorm van een hoofdletter L, met vier rechte stukken en vier bochten (waaronder een kombocht). Nu gaat de Range Rover Sport SVR in de dynamische stand. Als de besturing op z’n zwaarst is, de versnellingsbak sneller schakelt dan Lucky Luke schiet en de V8 de kracht uit zijn tenen haalt, is de SVR een kanonskogel op wielen. Bij volgas vanuit stilstand laat hij zijn kont zakken, gooit hij zijn neus omhoog en versnelt hij met een mateloos fascinerende lompheid en souplesse. Als bestuurder hap je naar adem, terwijl er aan de acceleratie geen eind lijkt te komen. Ondanks een leeggewicht van 2310 kilo en de stroomlijn van een flatgebouw, passeren we na 4,5 seconden de 100 km/h en denderen we halsstarrig door naar de topsnelheid van 280 km/h. Hierbij ligt de Range Rover Sport zwaar en stevig op het asfalt.

GOEDERENTREIN OP RAILS

Terwijl we proberen om 280 km/h om te rekenen naar mijl per uur (want dat geeft het digitale instrumentarium aan), doemt de kombocht op. We trappen hard op het rempedaal en de geventileerde remschijven en de rode remklauwen ploeteren om ruim 2,5 ton aan auto en inzittenden te vertragen tot 50 km/h – de maximumsnelheid in de kombocht. Daar sukkelen we braaf doorheen en duwen het gaspedaal weer naar de vloer. De versnelling is wederom verbluffend: hoe kan iets wat zo zwaar is, zo snel zijn? Door de vlakke bochten gaat de vierwielaangedreven SVR als een goederentrein op rails. De grip is werkelijk fenomenaal. Dat de SVR zo dynamisch stuurt en weinig overhelt, is te danken aan de wijzigingen aan de wielop hanging en het Dynamic Responsesysteem. Na een paar rondes wisselen we van bestuurder. Op de achterbank focussen we ons op het geluid waarmee de dag begon. De tweede zitrij is hier perfect voor, want je hoort het gebulder van de uitlaat nog beter. Hij is zo luid, dat het gesprek tussen de bestuurder en de bijrijder niet verstaanbaar is. We overpeinzen hoe de metalige klanken zich het best laten omschrijven. Stel nou dat je tijdens een avond stappen met vrienden besluit om een leeuw te ontvoeren uit de dierentuin. Vervolgens gaan jullie naar de haven en laden hem in een onderzeeër. Eerst klimmen jullie op de onderzeeër, openen het waterdichte luik en steken met beleid de kop van de leeuw naar binnen. Maar voordat zijn voorpoten aan de beurt zijn, zit het beest al muurvast. Plotseling beseffend hoe dom jullie plan is, besluiten jullie de leeuw te bevrijden door aan zijn achterpoten te trekken. Vlak voordat zijn manen en oren losschieten, brult hij uit volle borst. De brul echoot luid door de metalen duikboot. Verschrikte blikken. Kippenvel.

Regels zijn er om gebroken te worden. Dat geldt blijkbaar ook voor natuurwetten.