WARME BILLEN

Als het cabrioseizoen sluit, openen nieuwe seizoenen. Het pepernotenseizoen bijvoorbeeld, en het seizoen van hartstochtelijk hopen op een Elfstedentocht. Ikzelf heb laatst met veel genoegen het stoelverwarmingsseizoen ingeluid. Niet iedereen deelt mijn voorliefde voor stoelverwarming. Een veelgehoorde mening is dat zo’n warme zitting aanvoelt alsof je in je broek hebt geplast of erger. Dat snap ik wel, maar zo ervaar ik het zelf niet. Op een koude winterochtend druk ik na het starten van de motor smachtend op de knop waarop drie kringellijntjes door een stoel swingen. Het is dat heugelijke moment dat je ook ervaart als je ’s ochtends naar je eerste kop koffie kijkt en je vervolgens verheugd de eerste slok neemt. Je lippen, mond en lichaam weten dat ze iets verrukkelijks te wachten staat. Bij stoelverwarming net zo: met het indrukken van de knop verjaag je de kou uit de zitting van de stoel. Eerst worden je billen langzaam opgewarmd, dan je bovenbenen en je onderrug. Op dat moment is de lucht die uit de ventilatieroosters stroomt nog koud, maar je lichaam wordt diep vanbinnen al warm. Wat een genot. De ene stoelverwarming is de andere niet. De hitteverspreiding door de stoel kan heel verschillend zijn en ook de hittegradaties van de standen kunnen sterk uiteenlopen. Sommige merken gebruiken systemen met drie identieke standen: lava, lava en nog eens lava. Andere merken denken behulpzaam te zijn door de warmte na een bepaalde tijd terug te schroeven of compleet uit te schakelen. Daar heb ik weinig op tegen, mits het pas na een kwartier of langer gebeurt. De Renault Zoe met stoelwarming op pagina 56 heeft een draaiwiel in plaats van een knop. Zolang je die niet terugdraait, wordt na het starten je stoel automatisch warm. Dat waardeer ik enorm. Als connaisseur heb ik de gewoonte om bij elke testauto de stoelverwarming te ‘proeven’. Soms belanden mijn bevindingen in het artikel, maar soms ook niet. Ik wil lezers van Auto Review niet te vaak confronteren met mijn warme billen.