Kad in ’t bakkie

Renault floot de Kadjar terug naar de tekentafel en gaf ’ m stoerdere bumpers, een nieuwe motor, betere stoelen en een strakker dashboard. Zo simpel en doeltreffend kan een facelift zijn.

Als je het huiswerk van een ander overschrijft, moet je wel een paar dingen aanpassen. Dat weet zelfs de meeste luie scholier. De Kadjar was bij zijn introductie in 2015 dan ook geen exacte kopie van de Nissan Qashqai - de suv waarop hij gebaseerd is. Recentelijk werd de Kadjar opgefrist en kreeg hij nog meer een eigen gezicht. De mistlampen, omrand met dik aangebrachte verchroomde ‘lippenstift’, springen het meest in het oog. Kijk je langer, dan merk je op dat een groter deel van de bumpers in de carrosseriekleur is gespoten. In het geval van onze testauto is dat Blue Iron, één van drie nieuwe carrosseriekleuren. De andere zijn donkergroen en lichtgrijs. Wij kruipen achter het stuur en onder de motorkap om te ontdekken wat er nog meer nieuw is. Black Edition Wist je dat je ogen altijd je eigen neus zien, maar dat je hersenen ervoor kiezen om hem te negeren? Daar moeten we aan denken als we uitkijken over de wulps golvende motorkap van de Kadjar. Ook hier geldt: na verloop van tijd kijk je hier letterlijk en figuurlijk overheen. We rijden in de Black Edition-uitvoering. Hij vervangt de Bose-uitvoering als de meest luxe versie. Bij de prijs inbegrepen zijn alcantara stoelbekleding, 19-inch lichtmetalen wielen en een Bose-audiosysteem. De meest prestigieuze Kadjar is ook meteen de sterkste. Koop je een Black Edition op benzine, dan krijg je de krachtigste viercilinder met 160 pk. Deze 1,3-liter turbomotor is nieuw en werd samen met Mercedes ontwikkeld. Sinds de A-klasse en de Scénic hem kregen, duikt hij bij een heleboel modellen op. In de Kadjar levert hij of 140 of 160 pk. Noem ons ouderwets, maar we knarsetanden bij het idee dat een motor van 1,3 liter een auto van 1,3 ton in beweging moet brengen. Maar dat is nergens voor nodig. De compacte viercilinder loopt als een zonnetje en met 160 pk is hij absoluut krachtig genoeg. Naast een vlotte honderdsprint van net geen tien tellen, heeft hij twee prettige eigenschappen. Allereerst is hij lekker elastisch en krijg je op de snelweg het gevoel met een automaat te rijden. Want zolang het tempo boven de 80 km/h blijft, kun je de handbak in de zesde versnelling houden. Zodra je vrij baan hebt, geef je simpelweg gas bij en pakt het viercilindertje weer krachtig op. Voordeel nummer twee is zijn lage verbruik. Tijdens de rit van Renault Nederland bij Schiphol naar de redactie in Nijmegen klokten we 5,7 l/100 km (1 op 17,5). Dat is een haast

Het nieuwe touchscreen is bijna schattig, zo klein.

dieselachtige waarde en is lager dan het opgegeven verbruik van 6,0 liter! Na een afwisselende testweek leverden we de auto weer in met 6,2 l/100 km (1 op 16,1) op de boordcomputer.

Klein scherm, grote Nederlander

Het nieuwe touchscreen in het midden van het dashboard is bijna schattig, zo klein. Nu is 7 inch (17,8 cm) niets om je voor te schamen, maar door de zwarte rand eromheen ga je denken dat er plek is voor een groter multimediascherm. Evengoed oogt de gefacelifte middenconsole strak. Dat komt ook door de drie nieuwe draaiknoppen waarmee je de temperatuur regelt. Het digitale instrumentarium is niet nieuw, maar oogt nog steeds up-to-date. Een handig hulpmiddel is de virtuele boom die blaadjes verliest zodra je onzuinig rijdt. Het is een beetje sinister: als je het gaspedaal te gretig intrapt, zie je de boom direct verdorren. Alsof je rechtervoet direct op de keel van moeder aarde staat … Om het comfortniveau te verhogen, zijn de stoelen onder handen genomen. Er zit steviger schuimrubber in en bij de Black Edition is de zitting uitschuifbaar. Dat klinkt als heugelijk nieuws voor lange Nederlanders als ik, maar de Franse ontwerpers snappen dan weer niet hoe lange benen werken. De zitting uitschuifbaar maken is niet genoeg, je moet ’m ook kunnen kantelen. Maar dat staat de elektrische stoelverstelling niet toe. En dus zweven onze lange bovenbenen bóven de uitgeschoven zitting - ze liggen er niet op. Nu ben ik ook bijna twee meter lang en misschien hebben bestuurders van een meter tachtig of een meter negentig meer geluk.

Goedkoper dan Qashqai

Tijdens onze testweek met de Kadjar zijn we vooral content met het prettige onderstel. De technici van Renault hebben er slim aan gedaan de wielophanging klakkeloos over te pennen van Nissan. Het maakt van de Kadjar een aangename reisauto. Op de snelweg blijft hij goed in zijn spoor en ligt hij stevig op de weg. In de stad tackelt hij oneffenheden met gemak en ondergaat hij drempels gelaten. De besturing is licht, maar biedt voldoende gevoel. Anders dan de Qashqai, bulkt de Kadjar niet van de veiligheidssystemen. De voordeligste uitvoeringen Life en Zen hebben weinig meer dan veiligheidsgordels, airbags en ESP. Wat volgt, zijn de Intens en de Black Edition met het Vision-systeem, met daarin spoorassistentie en verkeersbordherkenning. Een noodremsysteem en dodehoekwaarschuwing moeten van de optielijst komen. Ze kosten samen 795 euro en zijn alleen verkrijgbaar op de twee dure versies. Zaken die Nissan wel levert voor de Qashqai, zoals adaptieve cruisecontrol, een waarschuwing voor verkeer van opzij of een 360-gradencamera, zijn in de optielijst van de Kadjar nergens te bekennen. Hier staat tegenover dat de Kadjar iets goedkoper is dan een Qashqai. Zo kost onze Black Edition met 19-inch wielen, led-koplampen en fraaie stoelbekleding 34.990 euro. Dat is 2700 euro minder dan Nissan verlangt voor een vergelijkbaar uitgeruste Qashqai Tekna met 160 pk (37.690 euro). Dat de Nissan beter in z’n veiligheidsspullen zit, is daarbij geen verrassing.

De middenconsole oogt een stuk strakker dan vóór de facelift.

De 19-inch wielen zijn onderdeel van de Black Edition-uitvoering.

De Black Edition heeft uitschuifbare zittingen. Jammer genoeg kun je het zitvlak niet kantelen.

Als je rustig rijdt, blijft de boom gezond en ligt het opgegeven verbruik in het verschiet.

Van de bumpers is nu een groter deel meegespoten.