Fotograferen in videogames
Anno 2018 is fotografie niet meer gelimiteerd tot de echte wereld. Games worden voor fotografen steeds interessanter – en ze kunnen je bovendien een leerzame impuls geven.
Games worden voor fotografen steeds interessanter – en ze kunnen je bovendien een leerzame impuls geven.
De Amerikaanse wetenschapper William ‘Willy’ Higinbotham was nooit van plan om een mediarevolutie op gang te brengen, maar dat is wel precies wat hij gedaan heeft. In 1958 liet hij namelijk tijdens de open dag van het Brookhaven National Laboratory de allereerste game, of beter, het allereerste computerspel zien. Dat was ‘Tennis for Two’, een spel dat je met twee personen kon spelen op een oscilloscoop met een doorsnede van twaalf centimeter. Het spel was min of meer de voorganger van het bekende spel Pong. Higinbotham vond het zelf niet bijzonder en heeft er nooit patent op aangevraagd. Maar games hebben sindsdien een enorme ontwikkeling doorgemaakt, vooral op grafisch gebied.
Veel moderne games voor consoles en pc zijn grafische hoogstandjes. Ze laten landschappen zien die in hoge resolutie de echte wereld overtreffen en vaak zit er een dagverloop in, inclusief zonsopkomst en zonsondergang. Bij de hoofdpersonen zie je elke porie en elke rimpel, en zelfs lichtinval, losse haren en vochtige ogen worden gesimuleerd. Daardoor ontstaat er rondom games een eigen soort fotografie die steeds populairder wordt bij spelers, maar in toenemende mate ook bij fotografen.
Kunstmatige werelden
Gamers hebben altijd al screenshots gemaakt van belangrijke momenten, meestal om te laten zien dat ze een of andere eindbaas glorieus verslagen hebben. Maar voor veel gamers hebben de virtuele werelden van moderne games een aantrekkingskracht die volledig los staat van het spel zelf.
In rechtlijnige actiongames zoals ‘Uncharted 4: A Thief’s End’ of ‘Hellblade:
Senua’s Sacrifice’ breiden ontwikkelaars de gevormde decors bedachtzaam en met liefde voor detail verder uit. Dat doen ze langs de reeds bestaande weg, waarbij het niet uitmaakt of het gaat om mediterrane herenhuizen, tropische oerwouden of duistere Vikingkerkhoven.
In zogeheten Open-World games zoals ‘Horizon: Zero Dawn’ of ‘Assassin’s Creed: Origins’, bevind je je als speler in een kunstmatige wereld van vele vierkante kilometers, die een post-apocalyptisch Amerika of het Egypte van 2050 jaar geleden moet voorstellen. Spelers onderzoeken en doorkruisen die wereld, maar niet alleen om er virtuele missies uit te voeren. Ze zoeken ook naar spannende onderwerpen en interessante scènes. Ze leggen vast hoe de ochtendzon over de bosrijke dalen schijnt, of hoe kamelen over de zandduinen trekken. De basismotivatie is hetzelfde als bij elke andere fotograaf, alleen hoef je in dit geval je woonkamer niet uit. We noemen het Video Game Photography, Virtual Photography of Screenshotting.
Futuristische racewagen
Games zijn vooral aantrekkelijk voor fotografen doordat ze zulke veelzijdige en afwisselende werelden mogelijk maken. Iets wat in werkelijkheid niet kan. Zo is er het duistere art deco labyrint van Gotham City in ‘Batman: Arkham Knight’. En in ‘WipEout Omega Collection’ kom je racebanen tegen die om wolkenkrabbers slingeren. Of je bevindt je op een buitenaardse planeet, met rode grasvelden en zwevende rotsen, zoals in ‘No Man’s Sky’.
Hetzelfde geldt voor de karakters en helden in de games, zoals de Indiana Jones-achtige Nathan Drake, of de ‘moderne’ ridders in ‘The Order: 1886’. Maar ook voor de stijlvolle sportwagens in ‘Forza Motorsport 7’ of ‘Gran Turismo Sport’.
Natuurlijk zijn al deze levensechte en fascinerende onderwerpen kunstmatig ontstaan. De karakters, voertuigen en landschappen zijn het werk van ontwerpers en grafische kunstenaars. Toch kunnen fotografen al deze creaties op hun eigen subjectieve en unieke manier presenteren. En je kunt er nog wat van leren voor het fotograferen in de echte wereld.
Net als in het echt
Tot voor kort moesten gamers voor hun foto-experimenten genoegen nemen met de eenvoudige middelen die mogelijk waren in de gameplay. Een strak beeld van een first person shooter, of een perspectief dat met een starre blik over de schouder van de hoofdpersoon kijkt. Maar intussen hebben steeds meer games een speciale fotomodus. Met een druk op de knop wordt alles vastgezet en kun je (afhankelijk van het spel) met de virtuele camera vrij om de hoofdpersoon heen bewegen en een mooi
“Met de fotomodus
in een game kun je allerlei fotoshoots
uitproberen.”
perspectief kiezen. Daardoor is het mogelijk om allerlei karakters en details als onderwerp te kiezen en te fotograferen. Bovendien kun je in veel games de brandpuntsafstand van je virtuele lens naar eigen inzicht aanpassen. Ook het focuspunt, de belichting, het diafragma en de scherptediepte kun je veranderen met behulp van schuifregelaars. De effecten daarvan zijn optisch heel realistisch.
Hier kun je dus naar hartenlust mee experimenteren. Met zo’n virtuele camera kun je ook zonder tijdsdruk oefenen op mooie composities. En je kunt perspectieven ontdekken waar je in de echte wereld nooit aan gedacht zou hebben. Je kunt bekijken hoe een foto van bovenaf er uit zou zien, of hoe een extreem kikkerperspectief de sfeer van een onderwerp verandert. Ook al is alles wat je ziet niet echt, de effecten in het beeld zijn wel realistisch. Daarom is fotograferen in games ook meer dan alleen maar screenshots maken. Door de diversiteit kun je veel vooraf simuleren en bijvoorbeeld gemakkelijk beeldcomposities uitproberen.
Ontspannen modellen
Virtuele karakters zoals Senua of Nathan Drake zijn ook nog eens de meest relaxte modellen ooit, ook al kun je ze niet alle mogelijke poses laten aannemen. Je kunt ze wel met je virtuele camera vanaf alle kanten benaderen. Ook handig om alvast wat te proberen voor wanneer je later iemand in de echte wereld moet fotograferen. De digitale modellen hebben engelengeduld en vinden het niet vervelend wanneer je ‘met je camera’ heel dicht bij hun gezicht komt. Zelfs niet wanneer je dan minutenlang met diafragma’s en beeldhoeken gaat fotograferen om allerlei optische effecten te testen.
De omgevingen in de games zijn rustig en geven je de gelegenheid om te experimenteren. In sommige games, zoals ‘Uncharted 4, Horizon: Zero Dawn’ of ‘No Man’s Sky’, kun je de zon op de gewenste plek aan de hemel zetten, en zelfs dag en nacht zelf bepalen. Dat kan uit esthetische overwegingen, of om de effecten van lichtbronnen en kleuren op een onderwerp te bekijken.
Fotograferen van games is natuurlijk geen alternatief voor echte fotografie met een echte camera en echte modellen. En natuurlijk is ook niet elke optische regel uit een game in de echte wereld exact na te bootsen. Maar het experimenteren in de virtuele wereld kan je wel degelijk inspireren, helpen begrijpen en tot nieuwe inzichten leiden.