Interview met de Zwitserse fotograaf Pino Stranieri

Na een aarzelend begin, kan Pino Stranieri zich een leven zonder fotografie niet meer voorstellen. Hij heeft nu van zijn passie zijn beroep gemaakt.

Voor Pino Stranieri zit de kern van fotografie in het herkennen en vastleggen van vluchtige details, zoals grashalmen die wuiven in de wind, een kalfje dat door de wei dartelt of de iets gebogen rug van een vrouw. De Zwitser, die nu zo’n drie jaar als zelfstandig fotograaf werkt, omschrijft zichzelf als een ‘ogenmens’. Zijn voorliefde voor dingen aandachtig bekijken heeft hem ertoe gebracht fotograaf te worden.

Als tiener begon hij als tekenaar en schilder, want de analoge techniek van fotografie was niets voor hem. “Het was niet mijn ding om instellingen op te schrijven, op de ontwikkelde foto te wachten, het resultaat te beoordelen en dan met nieuwe instellingen weer van voor af aan te beginnen”, herinnert hij zich. Pas toen hij tientallen jaren later met de Sony Alpha 33 zijn eerste digitale systeemcamera in handen kreeg, sprong de vonk over. Door het spiegelloze concept was hij in staat vooraf het eindresultaat in het display te bekijken. Hij zag direct wat de veranderingen in diafragma, belichtingstijd of ISO hem opleverde. Ook de invloed van eventuele filtereffecten waren direct zichtbaar. Sindsdien drukt hij zich uit door middel van fotografie.

Hij leerde zichzelf techniek en beeldcompositie en ging zich bezighouden met verschillende aspecten van de fotografie. Landschappen legde hij vroeger al met zijn penseel vast, nu deed hij dat met de camera. Daarnaast houdt hij zich bezig met macrofotografie, vanwege zijn goede oog voor detail. “Mijn ervaring met macrofoto’s deed ik in de natuur op. Ik trok er met drie statieven, twee flitsers en een softbox op uit”, vertelt hij. Hij moet nog steeds glimlachen als hij denkt aan de verbaasde blikken van wandelaars wanneer die hem bezig zagen. Ook met HDR-fotografie ging de Zwitser zich steeds

“Dankzij mijn camera verdwijn ik als persoon en ben ik slechts een tussenpersoon

tussen de wereld en de foto.”

meer bezighouden, omdat hij ontevreden was wanneer het resultaat niet aan zijn verwachtingen voldeed. Pas toen hij was overgestapt naar een camera uit de Alpha7reeks van Sony had hij aan één foto genoeg. Dat had alles te maken met het grote dynamische bereik van deze camera.

Tot slot waagde hij zich aan portretten. “Bij portretfotografie is het het moeilijkst om niet alleen de juiste pose vast te leggen, maar er tevens een persoonlijke touch in aan te brengen.” Vandaar dat in zulke gevallen het fotograferen zelf minder belangrijk is dan het contact tussen fotograaf en model.

Ongeacht wie of wat er voor zijn camera verschijnt, Stranieri drukt pas op de ontspanknop als hij echt gegrepen wordt door een onderwerp. Dit lukt hem het beste wanneer hij er alleen op uit trekt in de natuur.

“Dankzij mijn camera verdwijn ik als persoon en ben ik slechts een tussenpersoon tussen de wereld en de foto”, legt hij uit.

Fantastisch hyperrealisme

Bij Pino Stranieri is de fotografie nauw verweven met zijn spirituele leven en een filosofische kijk op zijn creaties. Zodra hij in zijn zoeker kijkt en scherpstelt op de wereld, treedt hij in contact met zijn innerlijk en zijn emotionele toestand. Fotografie is op deze manier ook een hulpmiddel geworden om levensfasen mee uit te drukken: “Ik merk vaak pas later waarom ik juist dat onderwerp heb gefotografeerd en wat het voor mij betekent.” Zijn foto’s zijn vaak het product van innerlijke en uiterlijke waarneming. Vandaar dat hij zelf de term ‘fantastisch hyperrealisme’ heeft bedacht voor zijn producties, ofschoon het naar eigen zeggen nooit zijn bedoeling is geweest om de wereld af te beelden. “Eigenlijk zijn het ‘zielebeelden’ die ik maak”, zegt hij. De werkelijkheid is zo complex, dat deze zich vrijwel niet laat vangen. Vandaar dat zijn werk slechts een klein en vluchtig gedeelte daarvan kan zijn.

Een goede foto bestaat niet alleen uit de juiste camera-instellingen en een mooie compositie. Voor Stranieri moet er ook een concept achter zitten. “Een goede foto is niet alleen een feestje voor het oog, maar ook voor hart en hoofd”, vertelt hij, vrij naar de Zwitserse pedagoog Johann Heinrich Pestalozzi.

De fotograaf stelt hoge eisen aan zichzelf, maar ook aan zijn apparatuur. Hij koos voor Sony vanwege de kwalitatief hoogwaardige sensoren. Hij maakt van de gelegenheid gebruik om een lans te breken voor de vakhandel. Bestellen op internet mag dan goedkoper zijn, er gaat niets boven goed advies en de persoonlijke benadering van de winkelier.

Hoewel fotografie in eerste instantie slechts een hobby was, nam het zoetjesaan een steeds grotere plaats in het leven van Stranieri in. De stap naar het zelfstandig ondernemerschap, was er eentje op gevoel. “Ik kwam erachter dat mijn foto’s in de smaak vielen en dat mensen bereid waren ervoor te betalen.” In het begin leidde een opdracht tot een volgende opdracht, maar inmiddels pleegt hij ook

acquisitie. Zijn inkomen krijgt hij voornamelijk uit bedrijfs-, trouw- en evenementreportages. Zijn ervaring in het onderwijs komt trouwens ook goed van pas, sinds hij onlangs is begonnen met het geven van workshops.

Tussen de opdrachten door is hij met eigen projecten bezig om zijn stijl en kwaliteit te vergroten. “Ik vind het belangrijk om door te blijven gaan tot ik absoluut tevreden ben, en er dan nog een schepje bovenop te doen. Pas dan is er sprake van ontwikkeling.”

Een foto wordt geboren

De overstap naar zwart-witfotografie was voor hem zo’n ontwikkeling. “Op een gegeven moment drong het tot mij door dat lijnen, vlakken en vormen beter tot hun recht komen zonder kleur. De abstractie leidt de blik naar bepaalde elementen en een bepaalde expressie.” Door de afwezigheid van kleur wordt het belang van de compositie nog groter. Een goed begrip van beeldopbouw en enscenering is dus onontbeerlijk.

Hij probeert het zoveel mogelijk zonder Photoshop, maar bij met name foto-opdrachten kan hij niet om nabewerking heen. Zo nu en dan moet er toch iets vrijgezet worden. Daar gebruikt hij voornamelijk Lightroom voor. “Ik besteed net zolang aan uitsnijden, grijstinten en contrast tot een beeld geboren wordt.” Daar ligt voor Pino Stranieri de essentie van het fotograferen: niet het maken van foto’s, maar het creëren van beelden.