Ik vind iedereen mooi

Voor Fay van der Wal kan ie-der-een mooi op de foto. Het is dan ook haar doel als fotografe om haar modellen dat ook van zichzelf te laten vinden.

De 25-jarige Fay van der Wal is een Rotterdamse in hart en nieren. Dat blijkt al meteen wanneer we haar vragen hoe ze heeft leren fotograferen. “Niet lullen, maar poetsen”, is daarop het even heldere als allesomvattende antwoord. “Ik heb het geleerd door het gewoon te doen. Na mijn opleiding Audiovisueel Ontwerpen aan de Willem de Kooning Academie, heb ik in een fotostudio gewerkt, waar ik dagelijks 3 fotoshoots deed. Daardoor ken ik alle ins en outs van studiofotografie.” Ze was al van jongs af aan altijd in de weer met een camera. Of het nu om fotograferen of filmen ging, en zowel voor als achter de camera.

Hoe zou je jouw stijl omschrijven?

Fris en actief. ‘Less is more’ is voor mij echt een uitgangspunt. Een schone achtergrond en een persoon is all I need. En ik zet de mensen voor mijn camera vaak aan het werk. Ga lekker bewegen, wiebel heen en weer, laat je handen hun gang gaan. Ik zorg wel dat ik het juiste moment pak. De mensen die ik fotografeer variëren van eerste keer voor de camera tot maandelijkse kost. Voor mij is een foto geslaagd wanneer je dit niet terug kan zien. Iedereen moet er mooi en natuurlijk uit zien!

Wat zijn je favoriete onderwerpen?

Om het in één woord samen te vatten: mensen. Maar eigenlijk bedoel ik: zielen. Als ik portretten maak, ben ik vaak op zoek naar de ogen. Die moeten iets te vertellen hebben en de kijker vastpakken. En handen! Ik vind dat handen net zoveel vertellen als ogen. Je doet er alles mee. Je verzorgt jezelf er mee, hebt ermee lief, je kan ermee pijn doen, je praat er vaak ook mee. Handen hebben een heel leven in zich.

Wat zijn je passies? Wat fascineert je?

Ik ben echt film- en serieverslaafd. Dat zie ik echt als kunst! Daarnaast kan ik een goede

videogame ook waarderen. Er komt zoveel bij kijken en dat vind ik heel bijzonder. Er werken vaak honderden mensen aan. Dat is iets waar de kijker niet bij stilstaat, maar mij fascineert dat. Ik kijk er graag naar met het idee in mijn achterhoofd dat over elke zin, elke pluk haar, elke camerabeweging en elke koffiemok op de achtergrond, bewust is nagedacht.

Welke camera (‘s) gebruik je?

Toen ik iets meer dan een half jaar geleden mijn eigen studio opende, heb ik een Canon 200D aangeschaft. Maar ik wil heel graag full frame gaan met de 6D. Toen ik nog in loondienst werkte heb ik met de 6D gewerkt en daar kan ik echt alles mee. Hij is uitgebreid, maar toch makkelijk in gebruik. Ik houd het graag simpel.

Doe je veel aan nabewerking? Hoe?

Ik werk vooral in Lightroom waar ik mijn eigen filters in heb ontwikkeld. Deze tweak ik per foto tot het resultaat naar mijn zin is. Oneffenheden haal ik vaak weg, omdat het niets permanents is. Klein beetje de huid straktrekken en de ogen laten ‘poppen’ als dat nodig is!

Heb je een bucket list qua fotografie? Wat wil je nog per se gedaan hebben?

Ik zou heel graag een keer voor een groot (internationaal) fashionblad de cover met bijbehorende serie maken. En dan op een heel extreme locatie, zoals midden in een jungle of op een zoutvlakte. Doe er een excentrieke outfit en bijzondere visagie bij en dan ben ik helemaal happy.

Faye gaf zich echt helemaal over. Ik kon doen wat ik wilde en ze vertrouwde mij helemaal. Ik zie dit altijd terug op de foto, dat relaxte.

Deze foto heb ik letterlijk in 2 minuten gemaakt. Laura kwam spontaan langs, nadat ik de ’jungle wall’ in de studio had gezet. Twee lampen erop, even wat wapperen met een reflectiescherm en klaar!

Dit is voor mij echt een natural beauty. Als je als fotogaaf en model samen in een flow zit, dan gebeuren vaak hele mooie dingen. Zelf word ik heel rustig van deze foto.

Ik gebruik voor mijn portretten vaak een triflector. Die geeft een twinkeling in de ogen, waardoor je een beetje gehypnotiseerd word.

Dit is mijn moeder. Toen ik mijn studio opende en mijn lampen gekocht had, heb ik haar als eerste proefkonijn gekozen. Ze is chronisch ziek, waardoor ze niet kan eten en dus sondevoeding heeft. Die rugtas heeft ze dus altijd om. We hebben de afgelopen 12 jaar heel veel ellende meegemaakt, waardoor het soms voelt alsof het bij ons altijd stormt. Het idee met de paraplu kwam daar vandaan en op deze manier probeer ik te laten zien dat in alle regen, voor mij, op haar altijd het zonnetje schijnt. Er bestaat geen sterkere vrouw dan zij.

Wouter is mijn verloofde. Ik heb hier alleen een paraplu gebruikt en een 100mm lens. Hij is er altijd om iedereen aan het lachen te maken en ik wilde graag zijn ’stille’ kant laten zien.