De waarde van beleving
Ukent die discussies vast ook wel over de vraag wat een oudere auto nu tot een youngtimer of klassieker maakt. Is dat puur een leeftijdskwestie? Heeft elke auto het in zich ooit de status van youngtimer of klassieker te verwerven? Of moet er toch iets meer aan de hand zijn, wil een auto het waard zijn om voor het nageslacht bewaard te worden? Tot enkele jaren geleden konden veel liefhebbers de woorden ‘klassieker’ en ‘Japanner’ nog niet in één zin uit hun mond krijgen, maar de laatste tijd zien we – gelukkig – dat ook steeds meer oude auto’s uit het land van de rijzende zon worden gekoesterd. En dan hebben we het niet alleen over de Z-modellen van Datsun/Nissan en de R- en RX-modellen van Mazda.
Zo zagen we onlangs een dertig jaar oude Daihatsu Cuore voorbijkomen die door zijn Duitse eigenaar voor duizenden euro’s was gerestaureerd en gereviseerd. Niet omdat de goede man verwachtte dat dit een slimme investering was – een Cuore is nu eenmaal geen Porsche 911 of Mercedes Gullwing – maar puur uit liefhebberij. De eigenaar bewaarde goede herinneringen aan het zak-Japannertje en hield deze levend door er regelmatig een stukje mee uit rijden te gaan. Ik hoop dat hij daarbij de autobahn mijdt, want ik weet uit eigen ervaring dat je daar niets te zoeken hebt met zo’n tweecilinder knorrepotje. In 1985 reden mijn vriendin en ik onderweg naar onze vakantiebestemming in Noorwegen vertwijfeld met onze 30 pk sterke Cuore tussen reusachtige trucks en claxonnerende Duitsers in BMW’s en Mercedessen over de Duitse A1. Nadat we deze ‘Teutoonse helletocht’ wonderwel hadden overleefd, haalden we bij het passeren van de Deense grens opgelucht adem. Eenmaal in Zweden daalde er helemaal een weldadige rust over ons neer. Behalve van de glooiende vergezichten vol bossen, meren en vrolijk gekleurde houten huizen genoot ik ook van het automobiele landschap. Ik verbaasde me over de enorme aantallen Volvo’s en Saabs, en bij elke 900 Turbo die ons voorbijvloog, kreeg ik kippenvel van de donkerschorre uitlaatsnerp. Na vele jaren maakte ik mijn vakantieherinneringen uit 1985 weer tastbaar met de aanschaf van een inmiddels 18 jaar oude auto. En nee, het werd geen Daihatsu Cuore ...
Behalve aan die stoere Saabs bewaar ik ook zoete herinneringen aan de DKW’s, Fiats en Mazda’s van mijn vader en de imposante, supercomfortabele Audi 100 waarin de vader van een vriendje reed. Daarnaast kan ik zonder moeite het typische, ratelende geluid van de Simca’s 1000 en de schorre claxontonen van de vele Kadetts uit mijn geheugen oproepen. Evenals de stressvolle rit met de Volkswagen-bus waarmee ik naar mijn studentenkamer verhuisde; de steeds harder krakende versnellingsbak deed het ergste vrezen, maar uiteindelijk haalden we Groningen heelhuids en kon het studentenleven beginnen. Herinneringen als deze maken gewone auto’s bijzonder. De herbeleving van vormen, geuren en geluiden uit het verleden maken ook een alledaagse Opel Kadett of een simpel Hondaatje Civic tot liefhebbersauto. Net zoals voor iemand anders een exclusieve Mercedes of Jaguar de gedroomde klassieker is. Maar uiteindelijk is het de beleving die bepalend is voor de waarde die een eigenaar aan zijn auto toekent, onafhankelijk van de status in het klassiekerwereldje of het bedrag op het taxatierapport.
De beleving die wij bij het maken van deze Classic Cars hebben ervaren, willen we graag met u delen. Van Simca Rallye tot Mercedes 190 SL, van Volvo 850 tot Alvis TC21 en van Citroën 2CV tot DeLorean DMC-12.