Arrivederci Albrecht
De BMW 503 en 507 zijn ware meesterwerken van ontwerper Albrecht Graf von Goertz, maar de V8-modellen deden BMW wel bijna de das om. In het fraaie Toscaanse landschap gaan we op pad met de zo mogelijk nog fraaiere 503 Coupé.
Dit voelt niet goed. Je kunt niet met een klassieker met een waarde van een kwart miljoen euro door de heuvels jagen alsof je met een goedkope huurauto op pad bent. Je moet even terugschakelen om de auto en de omgeving goed in je op te kunnen nemen. De leeuweriken lijken hier stukken van Puccini ten gehore te brengen, de citroenachtige geur van de buitenlucht zorgt voor een romantische sfeer en de cipressen die de weg omzomen, lijken uit een folder van de lokale VVV te stammen. Waar de weg net nog slingerend door de uitlopers van de Apennijnen liep, rijden we nu op een kaarsrecht stuk met mooi egaal asfalt dat ons uitnodigt om de BMW even de sporen te geven. We geven de 503 Coupé graag de kans om eindelijk eens de 507 Roadster de baas te zijn – en dit is het moment. Alle 140 paarden mogen galopperen. De 3,2-liter V8 lijkt het heerlijk te vinden dat we de teugels laten vieren, al snel danst de naald van de toerenteller tussen de 5000 tpm en het rode gebied. In dit toerenbereik is de motor waarschijnlijk al jaren niet meer geweest.
Een paar meter voor ons jaagt een spierwitte BMW 507 op de ideale lijn. De lange, zilverkleurige slierten van het gras langs de weg waaien op door de rijwind en dalen vervolgens op sierlijke wijze weer neer. Het oogt allemaal
wonderschoon – en zo klinkt het ook. Uit de ellenlange uitlaten van de 507 klinkt diep V8gegrom, indrukwekkend geplof bij het aanremmen voor bochten en furieus geroffel op de rechte stukken. De V8 onder de lange rechte motorkap is goed voor 140 pk, in de jaren vijftig hoorde je daarmee tot de grote jongens.
Op papier maakt onze donkerrode coupé geen kans om deze broedertwist in zijn voordeel te beslechten: hij heeft tien pk minder en weegt bijna 200 kilo meer dan de compactere roadster. En laten we eerlijk zijn: de 503 oogt lang niet zo verleidelijk als zijn tweezits broer. Zeker in deze kleur doet hij nogal braaf en burgerlijk aan. Aan de voorkant zien we rechtop geplaatste, smalle BMW-nieren met daarnaast ronde koplampen. De chromen strips op de luchtinlaten tussen de daaronder geplaatste lichtunits doen denken aan het potloodsnorretje van Clark Gable. Dit was (en is) echt een auto voor fijnproevers. Met deze luxueuze coupé kwam je altijd goed voor de dag, zowel voor het casino in Monte Carlo als bij de plaatselijke kruidenier. Dankzij het ingetogen uiterlijk wordt de bestuurder van de 507 Roadster verrast door onze aanval.
Tweede plaats
Ten opzichte van de glamoureuze 507 delfde de 503 altijd het onderspit. Weliswaar werden beide modellen halverwege de jaren 50 ontworpen door de inmiddels legendarische Albrecht Graf von Goertz, maar terwijl de 507 in rap tempo uitgroeide tot een icoon, moest de 503 genoegen nemen met een plek in de marge. Zelfs de wulps gelijnde ‘Barockengel’, de modelreeks 501/502, kreeg vaak meer aandacht dan de 503 met zijn strakke en moderne lijnenspel. En als het drama van 1959 ter sprake komt, waarbij de veel te dure V8-modellen bijna zorgden voor het faillissement van BMW, wordt de 507 altijd gespaard. Natuurlijk, het ís een tijdloze schoonheid en de Elvis Presley-factor (de Amerikaanse zanger had ook zo'n fraaie BMW-roadster) deed een hoop, maar eigenlijk is het niet eerlijk dat de 503 altijd in zijn schaduw is blijven staan. Dat de 507 ook nog eens bij BMW zelf werd gebouwd en de 503-productie werd uitbesteed aan carrosseriebouwer Baur, maakt de verstandshouding tussen beide broers er ook niet beter op. Het is tijd voor genoegdoening. Wegglijdend over alle vier de wielen geeft de 503 alles om de 507 te passeren. We trappen het gaspedaal tot op de bodem. De kleppen dansen, de nokkenassen zingen, de zuigers hameren. We rijden het rechte stuk op en zetten aan om in te halen. Alle kaarten liggen nu op tafel, de bestuurder van de roadster weet dat zijn koppositie in gevaar is. De 507-bestuurder vertrouwt echter op de heldenstatus van zijn auto en kijkt zelfgenoegzaam voor zich uit. Met ware doodsverachting storten we onszelf echter in de bocht, hopend dat de oude trommelremmen ervoor zullen zorgen dat we de snelheid weer tijdig van ons af kunnen schudden. Het loopt allemaal goed af, beledigd parkeert de 507-bestuurder zijn auto langs de weg. Sint-Christoffel heeft ons goede diensten bewezen. De euforie maakt echter al snel plaats voor schaamte, want de deftige coupé is niet gemaakt voor zulke capriolen. We hadden er niet aan moeten denken dat deze Gran Turismo uit BMW’s moeilijkste periode in het betoverende Toscaanse groen was beland, tussen de Sangiovese-wijnranken.
Compromisloos
De elegant gelijnde coupé heeft ons ook heel duidelijk gemaakt dat hij het grensbereik liever laat voor wat het is. De bijna 60 jaar oude, hydraulisch bediende trommelremmen doen eerst helemaal niets en trekken de grote BMW vervolgens op een angstaanjagende manier alle kanten op doordat ze plotseling aangrijpen en dan al snel blokkeren. De diagonaalbanden gooien bij dat soort onverwachte
De chromen strips op de luchtinlaten doen denken aan het potloodsnorretje van Clark Gable.
koerswijzigingen al snel de handdoek in de ring. De besturing is eveneens een verhaal apart. Wie verwacht dat een BMW-stuurinrichting altijd een goede feedback, een compromisloze precisie en een plezierige tegendruk biedt, wordt door de 503 uit de droom geholpen: compromisloos is hier alleen het volledige ontbreken van terugkoppeling. Het de flinterdunne bakelieten stuur danst zelfs als je stevig doorrijdt onbekommerd van links naar rechts. Pas naarmate je verder instuurt, neemt de tegendruk toe. Dat gaat dan echter weer in zo’n hoog tempo dat je er op bochtige wegen al snel achterkomt dat je vaker naar de sportschool had moeten gaan. We laten onze sportieve ambities dan ook varen en gunnen de coupé een passende rijstijl. Dankzij de ontbrekende B-stijlen en de voor de jaren 50 kenmerkende grote ruiten komt er veel licht het interieur binnen. Dat ziet er overigens zakelijk uit, maar je hebt voldoende bewegingsvrijheid.
De V8 roffelt er tevreden op los. We dirigeren de 503 nu met onze vingertoppen over de weg en genieten van het vederlichte schakelen van de vierversnellingsbak en het riante koppel. Al snel passeert de gegriefde 507 Roadster ons weer, maar dat deert ons niet. De BMW 503 Coupé is op zijn eigen wijze ook een fascinerende auto. Indertijd was hij belachelijk duur, waardoor de auto bepaald geen garantie voor succes was. Nu doet dat er echter niet meer toe, het is gewoon een fraaie, waardevolle klassieker. Niets meer en niets minder.
Zelfs de wulps gelijnde ‘Barockengel’ kreeg meer aandacht dan de 503 met zijn strakke en moderne lijnenspel.