Herinneringen aan de hoofdsteun

Terwijl ik aan de coverstory van deze Classic Cars zat te werken, kwamen allerlei herinneringen bovendrijven aan de auto’s uit mijn jeugdjaren. Auto’s die bij ons in de straat stonden, of de auto’s waarmee mijn ooms en tantes hebben rondgereden. Als er iemand in mijn directe omgeving van auto was gewisseld, stapte ik meteen op mijn fiets om op inspectie uit te gaan. Mijn ouders hadden een donkerblauwe Simca 1100, de DF-37-VJ. Na veertig jaar kan ik het motorgeluid van die auto nog steeds haarscherp horen. Ook de klanken van de okergele B-Kadett waarmee de moeder van mijn beste vriendje reed, en het genagel van de Volkswagen LT van de meubelzaak twee straten verderop, echoën nog steeds door mijn hoofd.

Van de auto’s uit mijn jeugd herinner ik mij de gekste details. Zoals de versnellingspook bij het stuur van de Peugeot 504 van onze overburen. Of de dubbele pook van de Mitsubishi Colt die mijn tante ergens rond 1980 nieuw kocht. Sowieso vond ik die auto fascinerend, want op de voorstoelen zaten van die dunne, met schuim gevulde plastic hoofdsteunen die je heel hoog op kon trekken. De jongste broer van mijn vader had een Mercedes Strich 8, met van die holle hoofdsteunen op de voorstoelen. Ook de Volkswagen Golf van weer een andere oom had heel herkenbare hoofdsteunen, een soort kokindjes op stokjes. Op de Recaro-kuipstoelen in de zilvergrijze Ford Capri III van weer een andere oom en tante stonden open hoofdsteunen waarin een netje was verwerkt. Toen ik dat zag, konden mijn oom en tante niet meer stuk.

Bij ons in de buurt stond ook ergens een lichtblauwe Opel Senator van de eerste generatie. Met van die dikke velours bekleding die van licht naar donker verandert als je je hand erover veegt. Wauw, die Opel was mijn droomauto, want zelfs op de achterbank had hij twee hoofdsteunen!

Waar die fascinatie voor de hoofdsteun vandaan komt? Al sla je me een kaakbreuk. Misschien komt het wel doordat de Simca 1100 van mijn ouders ze niet had. Later kochten ze een Ford Escort – mét hoofdsteunen. Daarna volgde een Austin Montego, die ook op de achterbank was voorzien. Het eerste waar ik naar op zoek ging toen ik mijn eerste auto kocht – een Renault 4 GTL uit 1985 – was een bijpassend setje hoofdsteunen. En had ik op 8-jarige leeftijd mijn huidige auto moeten beoordelen, dan was ik beslist onder de indruk geweest. Inderdaad: op de achterbank van mijn Saab 900i uit 1992 prijken twee prachtige hoofdsteunen.

Had ik als 8-jarige mijn huidige auto moeten beoordelen, dan was ik beslist

onder de indruk geweest.