Crowdfunding … om gek van te worden!

Het is een schitterend idee: probeer een origineel product of project te financieren door de maker via internet in contact te laten komen met geïnteresseerden. Maar als redacteur word ik ook behoorlijk zenuwachtig van platforms als Kickstarter, Startnext en Indiegogo. Niet de platforms, maar de makers van een project doen er immers alles aan om mijn aandacht te krijgen. Hoe vaak krijg ik niet meldingen over een vermeend revolutionair idee – uiteraard met het verzoek daarover te schrijven? Ik wil me in ieder geval niet voor de karretjes van onbetrouwbare zakenlieden laten spannen. De virtuele financiering moet immers ooit echt geld opleveren. En dat trekt ook oplichters aan, waardoor ik het waarheidsgehalte van aankondigingen goed controleer. Zijn de technische gegevens geen nonsens? Is de levertermijn realistisch?

Heeft het team de nodige middelen voor fatsoenlijke support? Hebben de makers ervaring met andere projecten? Crowdfunding is een proces waarbij directe informatie vertrouwen schept. De makers moeten je dus informeren over de voortgang en tegenslagen en ingaan op kritiek en wensen voor veranderingen. Backers die een bijdrage leveren delen het idee en zijn ervan overtuigd dat het een succes gaat worden – maar houden nog altijd in het achterhoofd dat het ook gewoon kan mislukken. Maar ook bij gevestigde fabrikanten is het niet altijd makkelijk om steekhoudende informatie over aangekondigde producten te krijgen. Zo heeft Intel onlangs de productie van smartphonechips stopgezet – terwijl daar jarenlang juist reclame voor werd gemaakt – en hield AMD op met de ARM-x86-combitechniek Skybridge. En Googles modulaire smartphonetijdperk eindigde als telefoon met verwisselbare accu. Bij crowdfundingprojecten is het nog moeilijker om competente innovaties te onderscheiden van fakeproducten. Dat is onacceptabel omdat een project bij elke vorm van berichtgeving aandacht trekt en alleen daarmee al als advies werkt. En dat is nou precies wat degenen willen die mij op hun crowdproducten attenderen, waarbij ze vaak 'vergeten' om hun eigen deelname aan het betreffende project te vermelden. Sommigen zijn zelfs marketeer van beroep. Waar ligt de grens tussen eerlijk enthousiasme en puur winstbejag? Het is echter geen oplossing om niet meer over crowdfundingideeën en -projecten te schrijven, want regelmatig komen we daadwerkelijk ontzettend innovatieve ideeën tegen met behoorlijk realistische en goed doordachte plannen. Waarschijnlijk zal ik toch steeds elk spannend klinkend project apart moeten bekijken. Pfff … Gek word ik van die crowdfunders!