Chip in m’n kop

Na de keynote begint de grote discussie. Ik vind dat jullie van ons meer mogen verwachten dan de droge nieuwsfeiten die je overal al hebt gezien. Ik vind dat we het nieuws van Apple moeten duiden, in het grote geheel moeten kunnen plaatsen. Wat betekent die nieuwe iPhone nou echt voor de wereld? En wat vinden wij als experts nou echt van dat ding? Die duiding is vaak zo gemakkelijk nog niet en levert lange discussies op – in ieder geval bij ons op de redactie.

Laat ik vooropstellen dat ik het vaak mis heb als het om Apple gaat. Van veel stappen die ze maken (het uitfaseren van de iPod Classic; het weglaten van een hoofdtelefooningang bij de iPhone 7), begrijp ik in eerste instantie niets. Het ‘o jamoment’ komt bij mij vaak een jaar later pas, wanneer ik merk dat ik helemaal niet mis wat ik dacht te gaan missen. Bij Apple kennen ze me beter dan ik mezelf ken (dat is knap).

Dat gezegd hebbende: van de iPhone X word ik niet heel warm. Natuurlijk, het is een prachtige telefoon, maar al dat werk (en geld) om een knop weg te krijgen die mij nooit in de weg heeft gezeten? Ik begrijp het niet. Gezichtsherkenning (hoe technisch imposant ook) en een randloos beeldscherm (hallo Samsung) zijn voor mij geen uitvindingen die mijn leven voorgoed zullen veranderen.

Kun je dat überhaupt nog van een smartphone verwachten? Het eerste vliegtuig moet een wonder zijn geweest voor de mensen die het zagen vliegen, maar daarna was de lol er vast snel af. Hoe groot of snel een nieuw vliegtuig ook zal zijn, het zal nooit meer dezelfde bijna magische verwondering geven als dat eerste door de mens gebouwde ding in de lucht.

Apple kan me pas echt verrassen wanneer ze volgend jaar met een chipje komen dat ze in mijn hoofd kunnen implanteren, waarmee ik kan bellen zonder verdere hardware te gebruiken. In mijn pols mag dan een chip die als knop functioneert en de bijgeleverde lenzen zorgen voor een real-life beeldscherm. Dan begrijp ik dat draadloos opladen van nu ineens ook.