Talkin’ bout a revolution

Tech-journalisten gebruiken het woord ‘revolutie’ best wel vaak. Eerl k gezegd: te vaak. Ook w maken ons er soms schuldig aan. Het probleem is: hoe maak je het dan duidel k als er echt een revolutie gaande is? De eerste Macintosh 128K uit 1984 was zo’n revolutie. De iPod uit 2001 was een revolutie. En uiteraard was ook de eerste iPhone uit 2007 een revolutie. Daartussenin vinden weliswaar vaak ook grote stappen plaats, maar het z n toch meestal evolutionaire veranderingen en geen revolutionaire.

Nu in 2020 is het volgens m weer zover. En het laat weer eens zien dat grote revoluties met heel kleine dingen kunnen beginnen. In dit geval is de revolutie namel k slechts 1,1 b 1,1 centimeter groot: h zit in de nieuwste MacBooks en Mac mini die Apple begin november hee aangekondigd. Het is de zogeheten M1- chip. Misschien zeg je nu: ‘ Het is een chip in een computer? Wat kan hier revolutionair aan z n?’ Nou, hiervoor moet je naar de ontwikkeling van chips k ken. Grofweg kon je zeggen dat de snelheid van nieuwe processors om de twee jaar verdubbelt. Deze wet, opgesteld in 1975 door George Moore (een mede- oprichter van Intel), was heel lang geldig, maar de laatste jaren leek er dan toch een einde te komen aan de Wet van Moore. Want de snelheidswinst werd vooral gehaald door meer transistors op een chip te persen. Dat wordt om natuurkundige redenen echter steeds lastiger.

En dan versch nt Apple op het toneel. Het bedr f gebruikt een totaal andere architectuur voor hun M1- chip dan b voorbeeld Intel of AMD, waardoor de nieuwe Macs tot wel 3,5 keer sneller z n dan hun directe voorgangers en tegel kert d langer meegaan op de accu. Grote kans dat als Apple de snelheidswinst in de toekomst kan volhouden, andere bedr ven ook overstappen op deze andere architectuur. En waar gebeurde zoiets eerder al? Juist, b de Macintosh, de iPod, en de iPhone. Zal dat een teken van een revolutie z n?

In dit geval is de revolutie slechts 1,1 b 1,1 centimeter groot.