Achter gesloten deuren

Mijn man en ik hebben beiden een eigen Netflix-account en dat heeft alles te maken met mijn obscure smaak. Ik wou dat ik daarmee bedoelde dat ik een voorkeur heb voor melancholieke arthouse of low-budget indie-films met veel potentie. Helaas: het gaat om true crime. Ik heb een eindeloze fascinatie voor de zwarte kant van mensen, voor de dood, voor zaken die het daglicht niet kunnen verdragen. Heb ik een documentaire of serie uit, dan begint de ellende pas echt. Iedere true crime-veelvraat zal het herkennen: dan beginnen we fanatiek te googelen naar de meest gruwelijke details die Netflix bewust achterwege liet.

De app CrimeDoor is koren op de molen van mensen die de crime-sectie van Netflix uit én geanalyseerd hebben. Als je de app (voor zeventien jaar en ouder) opent, krijgt je meteen een waarschuwing in beeld: deze app is niet geschikt voor gevoelige zieltjes, want het kan nogal expliciet zijn. Wat vind je dan in de app? ‘ Dossiers’ van heel veel zaken uit heden en verleden, voornamelijk uit de Verenigde Staten. Dagelijks worden er nieuwe dossiers toegevoegd. In de dossiers vind je tientallen video’s, podcasts, foto’s en artikelen over een zaak.

En dan zijn er nog de CrimeDoors: daarmee kun je op basis van augmented reality een virtuele versie van de plaatsen delict bekijken. Met het joystickje onder het scherm loop je door de crimescene heen, alsof het een game is. Ze zijn minder talrijk dan de dossiers, en voor sommige moet je betalen. Voor mij hoeft het niet zo, maar toch is het ongetwijfeld het meest spraakmakende deel van de app. (Laura ‘ Marple’ Grootaarts)