Diplomatie en sancties enige antwoord op provocaties Pyongyang
Tegen het belang van het kind
insdag vloog een Noord-Koreaanse raket over het Japanse eiland Hokkaido, viel uiteen en landde in zee. De Japanners werden per tv en mobiele telefoon gewaarschuwd en kwamen met de schrik vrij. Het was de zoveelste provocatie van de onberekenbare dictator Kim Jong-un.
De neiging is groot om de Noord-Koreaanse testen schouderophalend af te doen. Valt er weer een raket in het water. Nou en? Maar elke rakettest is een risico en met elke test wordt het Noord-Koreaanse probleem groter.
Vooralsnog hebben de Noord-Koreaanse testen geen slachtoffers gemaakt. Maar wat als de raket van dinsdag, of brokstukken ervan, wél op Japan terecht was gekomen – al was het maar als ongelukje? Hoe zullen Japan, Zuid-Korea en de VS dan reageren?
Noord-Korea lijkt vastberaden om zijn buurlanden en de nieuwe president van de Verenigde Staten aanhoudend te provoceren en zijn raketten verder te ontwikkelen. Vooralsnog is het land er niet in geslaagd om een nucleair wapen op een krachtige raket te monteren. Het lijkt erop dat het regime niet zal rusten voordat het daartoe wel in staat is.
Niets heeft de Noord-Koreaanse leider tot nu toe op andere gedachten kunnen
BRIEVEN
brengen. Internationale sancties hebben niet het gewenste effect. Verbale dreigementen van Donald Trump maken ogenschijnlijk geen indruk.
De Noord-Koreaanse provocaties volgen elkaar in hoog tempo op. Zaterdag vuurde het land drie kleinere raketten af, eerder deze zomer testte het al een intercontinentale raket. Ook dreigde het regime in Pyongyang een raket af te vuren in de richting van de Amerikaanse bases op het eiland Guam. Trump reageerde daarop met een woedend dreigement. Daarna werd het rustig en leek de Amerikaanse regering weer op een diplomatieke oplossing af te koersen. Het leek te werken, maar de ‘dooi’ was slechts van korte duur. Mogelijk voelde Pyongyang zich geprovoceerd door recente Japanse sancties en een grote militaire oefening van de VS en Zuid-Korea.
Het wachten is op de volgende zet van Noord-Korea. Een nieuwe raketlancering of een atoomproef. Het is zaak dat iedereen in dat geval het hoofd koel houdt en dat de internationale gemeenschap intussen de druk op Noord-Korea zo ver mogelijk opvoert. Eenvoudige oplossingen zijn er niet; diplomatie en sancties zijn de aangewezen instrumenten. Het moet mogelijk zijn voor de VS, China en Rusland om Noord-Korea gezamenlijk vergaand te isoleren en uiteindelijk onschadelijk te maken. Emeritus hoogleraar Jeugdbescherming Ido Weijers slaat de spijker op de kop met zijn conclusie over het voorstel ‘meerouderschap’ van de staatscommissie Herijking Ouderschap: „Het is duidelijk geschreven met het oog op het belang van wensouders en niet met het oog op de behoeften van het kind.” ( Doe kritiek op meerouderschap niet af als conservatief, 25/8). De commissie bleek erg gevoelig voor het gelobby van groepen wensouders en de druk van bijvoorbeeld D66. Is dit niet zoiets als politieke corruptie? Bij een gewone vader- en moederrelatie ontstaan vaak (v)echtscheidingen tot nadeel van één of meer kinderen. Wanneer vier personen ouderlijk gezag bezitten, bestaan er zes verschillende relaties van twee personen. Daarmee wordt de kans dat een kind met één of meer (v)echtscheidingen te maken krijgt, zesmaal groter. Als bij een probleem rond het kind voor een belangrijke beslissing terug moet worden gevallen op een juridisch construct, de gezagsrelatie, wordt er om het eigen gelijk gevochten. Waar blijft dan het belang van het kind? Het negeren van dit voorstel van de staatscommissie is een progressieve benadering van het kindbelang. René Hoksbergen Emeritus hoogleraar adoptie Soest