De zoektocht naar Anne Faber liet zien dat Nederland snakt naar saamhorigheid.
Houdt dit gevoel vast, zou je willen smeken, wacht niet tot er weer iemand weg is
Loveless - - en verhaal. Wie alleen dat vertelt, liegt. Tienduizenden tranende emoji’s zijn niet betekenisloos. En wie hier cynisch over wil zijn, moet zich in bochten wringen.
In de sociologie praat men van het Missing white woman syndrome. Een vermiste blonde vrouw krijgt relatief veel mediabereik, dat is wetenschappelijk onderzocht. Het verklaart ongetwijfeld een deel van de inderdaad massale aandacht. Die was op de grens van het perverse: zelfs het dreggen naar haar lichaam was live te volgen.
Maar het verklaart niet langer de hardnekkige tendens van de laatste jaren: dat Nederlanders geven om mensen die anders zijn dan zijzelf. Kijk naar het brede applaus voor burgemeester Eberhard van der Laan, toch lid van een impopulaire politieke partij. En onlangs was er de massale steun voor de Marokkaans-Nederlandse voetballer Nouri. Ook volkse Feyenoorders zongen toen #StayStrongAppie.
Dit land zit vol opgekropte liefde die naar buiten komt als er iets ergs gebeurt. Het snakt bijna naar zulke momenten. Anne gaf even saamhorigheid, zoals eerder Eberhard en Appie. En inderdaad, ze leek echt een gewone Nederlander die door de regen fietste op een Old Dutch Batavus. De verregende selfie die ze appte was zo herkenbaar.
Houdt dit gevoel vast, zou je willen smeken, wacht niet tot er weer iemand weg is.
En liefde kan zo omslaan in woede – de woede is er al, zie de petitie die nu massaal gedeeldgedeel wordt. „Wij, het Nederlandse volk, eisen een onderzoek naar het falend rechtsysteemrechtsystee in de zaak van Michael P. … Het volk is boosb en zit vol afschuw!” Maar woede leek dit keer ook wel gepast. Het lukt me zel zelf in elk geval niet te snappen waarom die man vrij rondliep.
Ik kreeg e eerder weer vertrouwen in een volk, dat boosbo was en rouwde, dit keer om dezelfdedezelfd dingen. Van GeenStijl tot Ismail Ilgun, van De Telegraaf tot de Dichter des Vaderlands. En hoeveel steunbetuigingen de politie Utrecht op Facebook kreeg – ook geen vanzelfsprekendheid.
Veelzeggend was ook het onbeholpen maar gemeende gedichtje dat steeds geretweet werd. Iets over dat wij allemaal hadden willen meefietsen om haar veilig thuis te brengen. En dat ‘wij’, de samenleving dus, gefaald hebben.
Zo leek het afgelopen weken even of zeventien miljoen Nederlanders hand in hand de bossen doorkamden. Samen met leger, politie. Ze zochten Anne, maar als ze haar dan niet vonden, dan hadden ze toch even elkaars hand vastgehouden, hadden ze even Nederland vastgehouden. Nederland in linie. Een tijdelijk, fragiel, dapper volksakkoord.
Enfin, veel dichter bij een ‘wij’ kun je voorlopig geloof ik niet komen.
Toen die vier mannen deze week naar buiten kwamen om te vertellen dat ze er na maanden onderhandelen uit waren – hier een procentje, daar een symbooltje, en voortaan trouwens liever geen volksraadplegingen meer, want het volk is eng – hoeveel Nederlanders zal het nog een worst hebben geïnteresseerd? Arjen van Veelen