Hendrik Spiering

at hoort bij deze tijd? Bij de NRC-redactie viel onlangs een diversity- special van Cursor op de mat, het magazine van de TU Eindhoven. Mooi werk, maar het enige dat ik dacht was: ‘Ook gek, er staan allemaal blanke mensen in afgebeeld!’ Het ging dus vooral om vrouwenemancipatie, dat toen heel even ouderwets aanvoelde. Maar dat was een fout. Want – net als het streven naar meer etnische diversiteit die ik dus verwachtte – is die vrouwenemancipatie nog altijd actueel en nodig. Lees bijvoorbeeld verderop in deze bijlage het interview met Lisa Randall, een van de topnatuurkundigen van dit moment. Allicht is zij levend bewijs van de gelijkwaardigheid van man en vrouw, in een domein dat lang als typisch mannelijk werd beschouwd. Maar wil ze een pleidooi houden voor meer gelijkheid? Nodig, want Randall is nog steeds een grote uitzondering. Nee, zegt ze tegen Margriet van der Heijden, die haar interviewde. Ze zwijgt liever over vrouwen en bètavakken. „Lezers leggen het stuk weg, als je erover begint. Het biedt ook zelden nieuwe inzichten.”

Treurig. Laten we hopen dat alleen al de intellectuele en persoonlijke kracht die Randall toont genoeg is om de laatste sullige vooroordelen tegen vrouwen in de wetenschap weg te branden.

Een tijdje terug beschreef in deze bijlage Ellen de Bruin al eens de vele redenen waarom de feministische revolutie wegdrijft uit de moderne samenleving, waarin mannen nog altijd meer verdienen dan vrouwen en topposities onevenredig verdeeld zijn. Zoals Randall liever praat over haar werk, beschouwen veel vrouwen zich niet in de allereerste plaats als ‘vrouw’. Een nieuwe klassenstrijd der geslachten blijft ook uit omdat veel vrouwen betwijfelen of zij er wel iets aan kunnen doen. Er is al zo veel bereikt, en de subtiele discriminatie die nog altijd bestaat is het moeilijkst aan te pakken. In feite is de vraag waarom de zwaartekracht zo zwak is, makkelijker op te lossen.