‘Erotische grenzen verleggen doe je zo’
Hoe doe je dat? Je sekspartner om toestemming vragen zonder dat het tussen de lakens een truttige bedoening wordt? en ontdekken dat wie zich veilig weet, sneller erotische grenzen verlegt. n een filmpje dat druk gedeeld wordt op de sociale media, drinken getekende stokkenmannetjes thee. Een mannetje dat geen zin heeft in thee, giet je geen kop earl grey door de strot, leren we. Ook al zei het mannetje een uurtje eerder nog dat hij best dorst had. En mannetjes die laveloos op de vloer liggen, die hebben al helemaal geen behoefte aan warme dranken. De stokkenmannetjes moeten ons leren wat consent is. Het lijkt zo duidelijk: seks en aanverwanten, dat doe je alleen maar met iemand die daar enthousiaste toestemming voor geeft.
Was het maar zo simpel. Een van ons liet zich onlangs masseren. De handen van de masseur glibberden naar de binnenkant van haar dijen. Niet naar het nog-net-niet-seksuele-territorium van de onderkant van de dijen, nee, ze overschreden de grens waar masseurs doorgaans strikt onder blijven, bang voor klachten en eindeloze procedures. Een klein zuchtje, een halfslachtig protesterend pruttelgeluid wist ze nog voort te brengen, voor ze liet begaan. Ook aan de binnenkant van de dijen zitten tenslotte overwerkte spieren, dacht ze. Daarna hielden de handen niet meer op met glibberen, naar plaatsen waar beduidend minder spieren zitten. De handen waren vaardig. Ze was alleen nog vlees, vlees vol zenuwuiteinden. Ze sloot haar ogen en werd in stilte gekneed. Als aan de handen een onaantrekkelijk lijf had gehangen, was dat zuchtje een verontwaardigde gil geworden. Maar de masseur was aantrekkelijk genoeg om te laten begaan. Pas toen ze rozig en glanzend van de olie in een badjas gewikkeld zat, herinnerde ze zich weer het bestaan van consent.
Ook vrienden en kennissen weerleggen dat vermoeden van duidelijkheid voortdurend. „Ik giet er gewoon een paar drankjes in, als hij dronken is, zal hij wel aan me willen zitten”, merkte een vriend op in een chatgesprek over een nieuwe crush. „De meeste vrouwen zeggen initieel nee, maar eigenlijk willen ze maar één ding: met een man mee naar huis. Je moet hen gewoon over hun schroom heen helpen”, zei een kennis die zichzelf progressief vindt. Geen van ons beseft dat we buiten de consentzone beland zijn.
Sinds een jaar of tien is er aandacht voor dat begrip, ‘consent’. Toch blijft het een onderontwikkeld concept waarvan zelfs de basisdefinitie verder uitgedacht moeten worden, besluit een overzicht van de vakliteratuur.
De wettelijke definitie van consent is een aloud feministisch strijdpunt. In de late negentiende en de vroege twintigste eeuw ging het over het vastleggen van seksuele meerderjarigheid – age of consent in het Engels. De tweede feministische golf creëerde meer bewustwording rond verkrachting. De heersende visie op verkrachting als een zaak van enge mannetjes in verlaten steegjes bleek niet te safe words part of the job, Let’s be careful with each other Heleen Debruyne, journalist bij het Belgische Radio Klara, en Anaïs van Ertvelde, historica aan de Universiteit Leiden, maken de podcast vuilelakens.be over seksualiteit. Dit artikel is een bewerkt hoofdstuk uit hun boek Vuile Lakens, een hedendaagse visie op seksualiteit, dat op 16 november verschijnt bij De Bezige Bij. so we can be dangerous together.’ Een leuze die vermoedelijk uit de burgerrechtenbeweging komt, maar wonderwel van toepassing is op consent. Deze voorlichters wezen er ook op dat consent niet alleen een individuele verantwoordelijkheid is. De hele maatschappij moet meehelpen om een omgeving te creëren waarin iedereen het gevoel heeft ja en nee te mogen zeggen. Nu heeft niet elke nee evenveel slagkracht. Sekswerkers merken vaak dat klanten en politie hun recht om nee te zeggen in twijfel trekken. Je kunt dan nog zo assertief nee leren zeggen, als machtsongelijkheden niet aangepakt worden en ervoor zorgen dat toehoorders je nee niet serieus nemen, is er nog steeds een probleem. Consent is trouwens geen zaak van kwetsbare vrouwen die beschermd moeten worden tegen nare mannen. Kennissen die homo zijn, geven aan dat ook voor mannen consent broodnodig is. „In bepaalde homokringen leeft nog steeds het idee dat consent eigenlijk niet echt van toepassing op ons is”, verzucht één van hen. „Zo van, we zijn hier allemaal mannen, weerbare jagers onder elkaar. Wanneer iemand het niet leuk vindt, dan zal hij me wel op mijn plaats zetten, dus toestemming vragen hoeft niet. Dat loopt natuurlijk ontzettend vaak mis.” aar hoe doe je dat dan, consent toepassen zonder dat seksualiteit een truttige bedoening wordt? We gingen te rade bij Pieter Beck (36), een man die flirtworkshops organiseert. Bij het woord ‘flirtworkshops’ denken we meteen aan players die proberen je dopaminerespons te hijacken door je toe te roepen dat je uitzonderlijk mooie ogen maar een plompe mannenneus hebt, in de hoop dat je in de verwarrende wolk van afwijzing en love bombing over hun penis struikelt. „Waar jullie aan denken, dat zijn pick-up artists”, drukt Beck ons op het hart. „Die domineren alles wat met versieren te maken heeft en verpesten het voor iedereen die op een oprechte manier met dit onderwerp bezig is. Flirten is trouwens ook iets totaal anders dan versieren. We flirten, je versiert iemand. Hoor je het verschil? Flirten is iets wat je samen opbouwt en aftast, bij versieren leg je je verlangen bij een ander. Het is echt belangrijk dat er plekken zijn waar we over flirten kunnen praten, nadenken, het oefenen. Anders kunnen mensen die worstelen met flirten – en dat zijn er meer dan je zou vermoeden – alleen bij pick-up artists terecht. Flirten is veel te leuk en waardevol om het aan hen over te laten.”
Zijn workshops gaan over „speels communiceren, maar ook over lichamelijkheid aanvoelen, bewustwording van hoe een gesprek kan veranderen.”
Waar loopt het volgens hem dan fout, al avances makend? „Het idee dat vrouwen grenzen moeten bewaken en mannen daaroverheen moeten proberen te gaan om te krijgen wat ze willen, is fu-