Klassiekers redden onverminderd bombastische Simple Minds

Simple Minds. Gehoord 19/2 Paradiso, Amsterdam. Herhaling 14/7 Bospop, Weert. 3 *# meer dan de helft van hun veertigjarig bestaan hangt om Simple Minds het aura van de band die het niet is geworden. Van hun generatie new wavebands met grote successen in de jaren tachtig werd U2 de band die het momentum sindsdien kon vasthouden. Simple Minds belandde in het oldies-circuit en maakte weliswaar nog regelmatig een nieuw album, maar geen van die latere songs hield het zo lang op de setlist uit als de klassiekers ‘Alive and Kicking’ en ‘Don’t You (Forget About Me)’.

Zanger Jim Kerr en gitarist Charlie Burchill, allebei 58 en de laatsten uit de oorspronkelijke bezetting, wagen op hun achttiende album Walk Between Worlds een dappere verjongingskuur. De muziek is nog even statig en bombastisch als voorheen, maar met drie jonge vrouwen in de bezetting is er een nieuwe sensitiviteit neergedaald over de Schotse band. Drumster Cherisse Osei, toetsenvrouw Catherine Davies en zangeres Sarah Brown brengen een zonnetje op het podium naast de parmantige rockdominee Kerr.

Voor de voortgang van hun uitverkochte Paradisoconcert hielp het niet dat het nog onbeproefde album integraal werd gespeeld, afgewisseld met door een handlanger gestelde vragen als: „Vinden jullie ook dat dit jullie beste album ooit is?” Walk Between Worlds is dat zeker niet en de albumvullers zorgden voor onnodig oponthoud. Het pompende basintro van ‘Waterfront’ kwam als een verademing voor het publiek dat de vuisten de lucht in gooide en bij ‘The American’ meebrulde alsof het voorgoed 1981 is gebleven.

De tot het laatst bewaarde meezingmomenten van ‘Sanctify Yourself’ en ‘Don’t You (Forget About Me)’ deden het nog prima. Misschien moet het nobele Simple Minds niet meer willen dan dat, nu het creatieve vuur op een laag vuurtje smeult en ze op het podium nog bij vlagen kunnen vlammen. Met drumster Osei die als het moet kan beuken als een kerel. Jan Vollaard