De roep van een dorstige plant

Columnist Renske de Greef droomt van planten die zelf om water vragen. Dat kan, dacht technicus Rolf Hut, maar ik laat ze zingen.

an zeven uitvindingen hoopte columnist Renske de Greef dat ze in 2018 nu eindelijk gedaan zouden worden. Ze droomde onder meer van een dierenvertaalmachine en een kaasverpakking die niet magisch krimpt na het openen. En als laatste: ‘Een apparaat dat de vochtigheid van de potgrond meet en dit vertaalt naar een mensenstem, zodat planten zelf kunnen aangeven of ze dorst hebben of juist verzuipen’.

‘Maar dat is toch hartstikke makkelijk?’, dacht Rolf Hut toen hij De Greefs laatste wens las. Hut is onderzoeker bij de TU Delft en werkt aan sensoren voor het milieu, gemaakt van huis-tuin-en-keukenapparatuur.

Grondvochtigheidssensoren bestaan al lang. Normaal gesproken doen die hun werk in stilte. Aan Hut dus de taak om zo’n sensor aan de praat te krijgen. Aan de keukentafel maakte hij in tien minuten een prototype. Hij gebruikte kant-en-klare onderdelen die hij „alleen nog even aan elkaar hoefde te klikken”.

Hij koos ervoor de planten te laten zingen, in plaats van te laten praten. In een filmpje demonstreert Hut de sensor.

Steekt hij deze in droge grond, dan klinkt Johnny Cash uit een luidspreker: „All day I faced a barren waste, without the taste of water.” Een beetje water erbij, en het wordt stil. Tot de grond té nat wordt. Dan zingt Cash: „How high is the water momma? Two feet high and rising.”

Met de zingende plant probeert Hut te laten zien dat wat ingewikkeld klinkt, dat soms helemaal niet is. Hut: „Ik ben geen elektrotechnicus en ook geen programmeur. Maar met bestaande onderdelen en program- De Ingenieur. Wouter van Dijke Lezers zijn de auteur van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via ik@nrc.nl