Shell en Unilever aan zet

Btw op krant, schande Voor kardinaal Eijk

Op Prinsjesdag kondigde de regering een btw-verhoging van 6 naar 9 procent aan. Dit betekent een forse stijging van de belasting op boeken en kranten. Een ferm protest lijkt me op zijn plaats. Een belasting op informatie en kennis wekt verbazing, maar is des te vreemder als deze wordt verdedigd door politici, die niet nalaten te waarschuwen tegen nepnieuws en die het belang van educatie benadrukken. De Nederlandse geschiedenis kende eerder een periode waarin de overheid informatie belastte. Door een belasting op kranten, probeerde de overheid grip te houden op de verspreiding van nieuws door persorganen. Om te bewijzen dat de belasting was betaald waren kranten verplicht op elke pagina één en later zelfs twee stempels te zetten. De zegelbelasting werd opgeheven in 1869 maar de belasting op informatie kwam bij de invoering van de btw weer terug en wordt nu met 50 procent verhoogd. Premier Mark Rutte heeft zich met zijn maatregel om de dividendbelasting af te schaffen in een onmogelijke positie gemanoeuvreerd. Hoewel dit besluit ondemocratisch is genomen (het stond in geen enkel verkiezingsprogramma), het de samenleving jaarlijks 2 miljard euro kost en de maatregel door de meerderheid van experts, beleggers, bedrijfsleven en samenleving niet wordt gedragen, zet Rutte door. Het probleem: Rutte kan simpelweg niet terugkomen van zijn besluit. De oplossing is even eenvoudig als voor de hand liggend. Shell en Unilever maken publiekelijk bekend dat zij het langetermijndraagvlak in de samenleving belangrijker vinden dan het belang van een beperkte groep aandeelhouders. Op een dag wandelen een moeder en haar dochter over het strand. Samen stapten ze door het zand. Opeens vroeg de dochter: „Hoe houd je een man vast?” De dochter was pas verloofd. De moeder zei niets , maar schepte met beide handen afzonderlijk een schep zand. De rechterhand vol zand kneep ze steeds vaster in een poging heel de hoeveelheid zand vast te houden. Maar naarmate ze harder kneep stroomde er steeds meer zand door haar vingers weg. De linkerhand, ook vol zand, hield ze plat en open. Daar bleef de hele hoop zand helemaal op liggen. Daarna keek ze haar dochter aan. „Heb je dat gezien?”, vroeg ze. De dochter knikte, ze had het gezien en begrepen. (Afgedrukt in een misboekje uit 1972 door H. Cox.) René Pillen voorzitter, locatiebestuur St.-Brigitta van de parochie Emmanuel