In je eentje in de internationale klas
Op internationale scholen grijpt corona extra hard in. Leerlingen van het United World College zijn verspreid over de wereld.
Als vrijwel heel Curaçao slaapt, gaat bij Alycia Diaz (17) de wekker. Tussen twee en drie uur ’s nachts schuift ze achter haar computer voor de online lessen van het United World College in Maastricht, met basis- en middelbaar onderwijs. Haar verblijf In Maastricht is wreed onderbroken door de coronacrisis. Terug op Curaçao moet ze zien te dealen met zes uur tijdsverschil. De pauzes tussen de vakken door gebruikt ze nogal eens voor een extra dutje.
In de loop van de ochtend, als het eiland pas net is ontwaakt, zit haar schooldag er al op. Door de dag heen helpt Alycia vrijwillig bij een organisatie die een voedselbank runt. „Er is hier nu veel armoede, deels ook ongezien. Van vijfhonderd verstrekte voedselpakketten per week gingen we naar vijfduizend per week.”
De coronacrisis treft onderwijs in de hele wereld. Maar op een internationale school als het United World College (UWC) in Maastricht slaat het virus misschien nog wel grotere gaten dan elders. Het UWC heeft achttien scholen verspreid over de wereld. Behalve op onderwijs wordt veel nadruk gelegd op maatschappelijk bewustzijn en verantwoordelijkheid, onder meer via vrijwilligerswerk. Koning Willem-Alexander zat als tiener twee jaar op het UWC in Wales. Het in 2009 gestarte UWC in Maastricht (105 nationaliteiten) heeft als enige een programma met ook basisonderwijs.
Veel leerlingen zijn kinderen van expats uit de regio. In de laatste twee jaar komen daar leerlingen uit de hele wereld bij (twee derde met beurzen) voor het behalen van het diploma ‘International Baccalaureate’. Zij wonen normaal gesproken met tweehonderd tieners op de campus. Daar zijn er nu nog zo’n vijftig van over.
Emotioneel vaarwel
De zeventienjarige Mexicaan Giovanni Diaz Infante Posadas is een van de vijftig die in Maastricht is gebleven. Hij werd na de lockdown heen en weer geslingerd tussen tegenstrijdige gevoelens. „Mijn ouders maakten duidelijk dat ze het voor hun en mijn veiligheid beter vonden dat ik hier bleef. De medische zorg in Nederland is beter, het was nog onduidelijk hoe de situatie in Mexico zich zou ontwikkelen en de reis naar huis zou niet zonder gevaar zijn.”
Er bleven meer mensen in Maastricht, zegt hij, en dat maakte het besluit makkelijker. „Maar bij nader inzien vertrokken veel leerlingen alsnog. Een groot deel van je leven bestond opeens uit meehelpen pakken en emotioneel vaarwel zeggen. Dat was zwaar.”
Het leven van Giovanni en de andere achtergebleven leerlingen beperkt zich voorlopig tot de campus en een enkele wandeling in de naburige wijk Amby. De rest van Maastricht en nabije omgeving is voorlopig verboden terrein voor de scholieren.
De ouders van de Kirgizische leerlinge Naina Beishembieva (17) wilden, toen de volle omvang van de coronacrisis in Nederland zich aftekende, juist dat ze naar huis kwam. „Dat was nog niet zo makkelijk. Tickets regelen en daarna in een lege trein naar Schiphol. Het vliegveld oogde ook al verlaten.” Terug in Kirgizië moest Naina veertien dagen in quarantaine. Op een militaire basis.
Dit soort verhalen breken het hart van geschiedenisdocent Anita Broer. „Een meisje van zeventien hoort niet op zo’n militaire basis. Met sommige jongere leerlingen krijgen we geen contact. Hun ouders zijn expats en waarschijnlijk teruggekeerd naar hun land van herkomst. Dan voelt het niet goed.”
Broer miste ook het normale tweerichtingsverkeer van de lessen. „Als het over de Tweede Wereldoorlog gaat, laat ik ze normaal gesproken twee, drie lessen discussiëren over wanneer dat conflict nu precies is begonnen. Dat levert veel inzicht op. Maar digitaal lukt dat niet.” Inmiddels wordt er voor de achtergebleven leerlingen weer les in lokalen gegeven, de overige leerlingen volgen de lessen digitaal.
Terug naar Nederland
Alycia keert binnenkort terug naar Nederland. Ze volgt een zomercursus natuurkunde in Utrecht om aan het einde van volgend schooljaar medicijnen te kunnen studeren. Giovanni zou vrijwilligerswerk doen in Portugal en Portugees leren, maar dat gaat niet door. Hij overweegt nu ook een zomercursus. „Waarschijnlijk iets met politiek.” Naina hoopt na de zomervakantie terug te keren naar Nederland, voor haar laatste UWC-jaar. Giovanni zegt dat hij nu meer dan voorheen is begaan met Mexico. „Er is het bewustzijn dat sommige landen, zoals het mijne, niet totaal op slot konden gaan, omdat ze het zich niet konden veroorloven.”
Hun internationale netwerk geeft de leerlingen tegelijkertijd een beeld van de verschillende situaties in verschillende hoeken van de wereld tijdens de coronacrisis. Alycia heeft vanaf Curaçao onder meer vaak contact met een vriendin in Italië. „Die is enkele maanden niet buiten geweest. Als ik contact heb met een jaargenote uit Bangladesh, is mijn situatie, vanwege de armoede daar, weer heel anders.”
Alle drie de leerlingen zeggen dat ze door het virus anders in het leven staan. Het sociale aspect vinden ze nu belangrijker. Giovanni: „Ik was erg gefocust op studie. Maar meer dan ooit besef ik het belang van familie en vrienden. Daar ga ik in investeren.”