Met breekbare liedjes weet Porcelain id diep te raken
Porcelain id. Gehoord: 26/3, Paradiso, Amsterdam. Herhaling: 28/3 TivoliVredenburg, Utrecht en festivals Motel Mozaique (19/4) en Best Kept Secret (7/6).
••4
Antwerpen is de stad waar dronken studenten verdrinken, waar skaters hangen in hun parken van beton, waar vriendinnen te veel coke gebruiken. Zo bezingt Porcelain id liefdevol de paradijsvogels van Antwerpen in zinnen die golven op diens buigzame stem. Gisteravond was die melancholieke schaduwkant van de Belgische stad even in Amsterdam. Porcelain id, die als non-binair persoon de voornaamwoorden die/hen/hun verkiest, weet in de kleine Zonzij-zaal van Paradiso Noord diep te raken met hun eigenzinnige lo-fi popliedjes.
Hubert Tuyishime, de persoon achter het breekbare alias, heeft een fascinerende stem die duister en lyrisch kan klinken als Nick Cave, maar ook helder en soulvol kan zijn. Bon Iver is een duidelijke invloed. De gelaagde wisselwerking met de tweede stem van diens toetseniste lijkt iets van de gospel te verraden waarmee Tuyishime opgroeide. Met hun ouders verhuisde Tuyishime op negenjarige leeftijd van Rwanda naar België en ontwikkelde zich daar later als student illustratie in de bandjesscene.
Ongrijpbaar
België loopt al enige tijd warm voor dit talent. Porcelain id kwam eerder naar Nederland als supportact van de al even ongrijpbare zangeres Meskerem Mees en er was reeds succes op Grasnapolsky en Eurosonic. Maar de naam is nog niet tot Amsterdam doorgedrongen, zo blijkt, want in het zaaltje staan nog geen dertig bezoekers. Die worden getrakteerd op een band die duidelijk voor hetere vuren heeft gestaan. „Ik zal maar niet te veel brabbelen”, zegt Porcelain id, om met het soepele kleine lijf de band aan te vuren tot de eerste van elf intense songs.
Het Nederlandstalige werk van voorheen blijft achterwege. Hen speelt vooral nummers van het nieuwe Engelstalige album Bibi:1 dat een verhuizing van de rustige Kempen naar Antwerpen beschrijft. De fragiele akoestische songs worden soms bruut gecontrasteerd door hoekige elektronische muziek, via samples uit de drumpads en toetsen die bespeeld worden met vuisten. Het wonderschone ‘Habibi (r u alone?)’ draait rond de gelaagde meerstemmig gezongen zin ‘You always said I was so pretty’ en zit vol muzikale en tekstuele wendingen, zodat het in vijf minuten aanvoelt als een kort verhaal waarvan de kern onbevattelijk blijft.
Het is soms uiterst beklemmend, geeft hen ook zelf toe: „Zo, ik zat er helemaal in. Ik realiseer me net ook dat het niet minder heftig gaat worden.” De contrasten uit diens muziek komen terug in de podiumpresentatie. Na opnieuw een duik in het persoonlijk leven, aangekondigd als het laatste nummer, plugt hen toch maar een nieuwe gitaar in. „Sorry, ik was een nummerke vergeten.” Het kan niet lang duren voor Nederland valt voor deze nieuwe parel van de zuiderburen.