Eg vil ikkje delta i debattar om livet mitt er verdt å leve

E

g vil at du skal vite at det dukkar opp nyhende om drap på personar som meg i feeden min på Facebook nesten kvar dag.

I fjor vart det registrert 331 drap av transpersonar på verdsbasis, og ein overveldande majoritet av dei er melaninrike transkvinner. 331 søsken, foreldre, klassekameratar og vennar.

Eg lurar ofte på kor mange som ikkje er med i den statistikken.

Kor mange me gløymer.

Manglande sikkerheit

Eg vil at du skal vite at det ikkje er tilfeldig at so mykje av retorikken i media går ut på å debattere rettane våre.

Transpersonar blir demonisert i media gjennom skildringar av oss som overgrepspersonar og trugslar mot kvinner. Det er ein organisert og medvite strategi for å diskreditere oss som gruppe og for å spore av dei viktige debattane om korleis me lever gode liv som oss sjølv.

Eg vil du skal vite at kjensla av manglande rettssikkerheit er ein konstant kjensle i liva til mange av oss.

Som samfunn kunne me brukt spalteplassen til å setje fokus på at mange av oss diskriminerast i møte med helsevesenet. Eller på korleis transfolk er overrepresentert på sjølvmordsstatistikkar.

Ikkje ein hypotetisk diskusjon

Me kunne snakka om korleis transfolk blir diskriminert på arbeidsmarknaden eller korleis me er overrepresentert som offer for vald og trakassering. Me kunne snakka om korleis hundrevis av oss vart tvangskastrerte av det offentlege helsevesenet.

Eg vil du skal vite at det eksisterande offentlege ordskiftet inspirerer til vald mot ei allereie utsett gruppe utan noko spesifikt juridisk vern mot hatkriminalitet.

Dette er ikkje berre ein teoretisk eller hypotetisk diskusjon om korleis ein forstår kjønn. Dette handlar om dei veldig reelle problema mange av oss møter dagleg. Eg vil du skal vite at eg vart politisk aktiv for å gjere liva til folk som meg betre, ikkje for å delta i ein debatt om livet mitt er verdt å leve.

Det er dét eg vil at du skal vite.