Nye leskur i Setesdal

Onsdag 3. mai hadde Agderposten ein omtale om nye leskur i Setesdal. Etter nokre dagar med undring måtte eg gjeve uttrykk for min frustrasjon.

Me veit alle kva me legg i begrepet, å vere musikalsk. Sjølv så brukar eg også uttrykket til dømes om personar og institusjonar som har ei framferd og uttrykkjer seg med respekt og forståing i forhold til omgivnadane dei er i. I denne forståinga av begrepet er forslaget til nye leskur i Setesdal noko av det mest umusikalske eg har sett, verre enn vinnarutkastet i arkitektkonkurransen til dei såkalla «Setesdalshusa» på 1970-talet.

Her er det ingen respekt for Setesdal med sine tradisjonar. Denne respekten er det ikkje berre arkitektane som manglar, men i høgste grad Statens vegvesen som ikkje evnar å fylge opp sine kriteriar for konkurransen.

Bakgrunnen for designkonkurransen (berre det å kalle dette for ein designkonkurranse gjer meg bekymra) var at dei lafta leskura me har i dag ikkje er «universelt utforma». Ifylge prosjektleiar Guro Marie Mykland Marvik ved Statens vegvesen ynskte ein å få forslag til nye leskur som skulle framheve identiteten til Setesdal og auke reisegleda til kollektivreisande og inspirere nye brukargrupper til å reise kollektivt.

I grunngjevinga til vinnarutkastet finnest begrep som «enkelheit, stillferdig og glashud», men ikkje eit ord om «framheving av identiteten i Setesdal» eller at leskura passar inn i natur og kulturlandskapet i Setesdal. Ein kan vere freista til å samanlikne med innbyggjarane i Warszawa sin omtale av det sovjetbygde kulturpalasset i byen, det er finast innanfrå, for då ser me ut over byen. Mitt råd er, bruk Fjellvettregel nr. 8: Vend i tide, det er ingen skam å snu, modifiser dei leskura me har i dag slik at dei tilfredsstiller krava om universell utforming.

Gunnar D. Ose