Russisk fiskefloke

Den russiske arresten av trålaren «Remøy» må takast hand om på lågast mogeleg konfliktnivå.

RUSSLAND KREV rekordstor kausjon, nitti millionar kroner, for å sleppa fri den norske trålaren «Remøy». Inga tidlegare straff for fiskerikriminalitet har vore i naerleiken av denne summen. Men same kva grunn Russland måtte ha til opptrappinga av straffenivået, må norske politikarar halda ein låg profil i denne saka.

Felles norsk-russisk forvalting av fiskeressursane i Barentshavet vart halden i hevd endåtil gjennom den kalde krigen. Dette sivile hopehavet har vore ein suksess i ein periode med overfiske i dei fleste andre farvatn elles i verda. Forståinga av kor avhengige Noreg og Russland er av kvarandre for å ta vare ein felles ressurs og eit felles havmiljø, bør vera grunnfesta.

ARRESTEN AV «REMØY» skjedde som følgje av ein feil som Fiskeridirektoratet har ansvar for. Fiskearten reke vart ikkje kryssa av i lisensen som trengst for å driva lovleg fiske i russisk sone. Normalt skulle ei skriftleg orsaking frå direktoratet vera nok til å løysa saka. Det skjedde ikkje i dette tilfellet. Men etter dryge to veker i arrest, fekk halvparten av mannskapet på «Remøy» torsdag høve til å reisa heim att.

Bøtelegging, inndraging av fangst og eventuell arrest av fartøy er naudsynte verkemiddel i forvaltinga av fiskeressursar. Kausjonskrav blir gjerne stilt som garanti for at reiarlaget møter i ei rettssak. Det har Noreg gjort bruk av i ei rekkje tilfelle, også mot russiske reiarlag.

FISKERIKRIMINALITET er utbreidd, og vanskeleg å motarbeida, ikkje minst i Barentshavet og i fiskerivernsona ved Svalbard. Russiske og norske styresmakter har eit felles ansvar for å handheva lover og restriksjonar.

Det er kvantespranget mellom kausjonskravet og den vanlege reaksjonen som er sikring av bot og inndraging av fangst, som gjer arresten av «Remøy» så spesiell. Det kan utløysa spekulasjonar om at det finst ei politisk grunngjeving for denne endringa i straffenivå.

SLIKE SPEKULASJONAR må tøymast. Det er lange tradisjonar for at norske styresmakter korkje kommenterer eller engasjerer seg i kva Russland føretek seg i slike saker. Det er den beste metoden for å avverja at den felles, sivile forvaltinga blir politisert.

Normalt skulle ei skriftleg orsaking frå direktoratet vera nok til å løysa saka.

Det er likevel alltid fare for at politiske konfliktar skal påverka sivilt hopehav. Opptrappinga av konfliktnivået mellom Russland og den vestlege verda dei siste åra har auka faren. Men i Noreg bør det bli forstått kor avhengig landet er av fiskeeksporten, og kor viktig den felles russisk-norske forvaltinga av fiskeressursane i Arktis er.