Strilefransk

– KOM IGJEN når du har fått prestehanda av deg. Det var klar melding frå dei eldre ungdommane på strilelandet. Før dei var fjorten og konfirmerte, var det ikkje tale om å få smaka brennevin. Eller reisa på striledans. Dei ukonfirmerte fekk ikkje så mykje som lukta på korken. Øl kom heller ikkje på tale. Vin hadde dei berre lese om i nedgraderte dameblad på utedassen. Strilelandet er svartaste heidningland for Ingvild Tennfjord og andre vinmisjonaerar.

DET VAR ALDRI MEININGA at strilar skulle drikka vin, ikkje så lenge dei hadde tilgang til brennevin og øl. Bortsett frå dei som skulle gjera seg til og lata som dei var noko. Bortsett frå fanastrilane. Ferskmjølkstrilane, som budde så naer byen at dei kunne fòra kyrne og grisane med bysluddens bossmat, skulle no alltid vera så fine på det. Det ville vore merkeleg om ikkje somme av dei skapte seg med å nippa til raud vin på julaftan, når andre strilar heiv innpå med øl og dram, eller drakk raud saft og surmjølk.

Men eg kan ikkje tenkja meg at fanastrilane hadde noka førestilling om at sjampanje ville gjeve det beste løft til pinnekjøtet. Ei heller at dei ofra ein tanke på kva vin som ville vera eit perfekt val til karamellpuddingen. Strilar flest drakk for å få seg ein rus, om dei ikkje var fråhaldsfolk og målfolk og indremisjonsfolk og rusa seg på å føra rettssaker. Dei gav blaffen i himmelske nasevibrasjonar, komplekse tannin og lang ettersmak av våt lakris.

STRILAR VART IKKJE vinkjennarar før dei hadde fått seg trippelgarasje og sjampanjevisp i sølv. Noko måtte dei ta seg til når striledansane var avvikla og bedehusa stengde og polakkar hadde blitt dei nye strilane. Vinklubbar er dei nye misjonsforeiningane. Det leitast etter ord, det talast i likningar, det talast i tunger på strilefransk. Utan hovudverk, utan anger og ruelse. Strilar som drikk årgangsvinar, drikk seg aldri fulle. Jaffal ikkje skita fulle. Det går raskare med kjøpebrennevin og blandevatn.