Heimstadkjaerleiken døyr aldri

«Heim» er vitalt og litt springande teater, frå det naer platte til det poetiske, vittige, melankolske og komplekse, nett som vestlendingen sjølv.

«Heim – del 1, 1965–1975» Hordaland Teater

Av: Marie Amdam, Marit Eikemo, Frode Grytten, Mari Hesjedal, Ragnar Hovland, Ingrid Jørgensen Dragland, Solrun Toft Iversen, Sigrid Moldestad, Bjørn Sortland og Finn Tokvam.

Regi: Solrun Toft Iversen Medverkande: Anne Wiig, Sigrid Moldestad, Claus Sellevold, Sigur Sele, Ljudmil Nikolov. Musikk: Voksne Herrers Orkester

UNDER TEATERSJEF Solrun Toft Iversen verkar det som om Hordaland Teater fått sving på sveisen, hudfargen er sunnare og lyden av ambisjonar høgare.

Musikalstykket «Heim del 1, 1965-1975», som hadde premiere fredag kveld, er første del av ein serie på tre. I tre år framover skal teateret fortelje soga om Vestlandet, sett nedanfrå og på tvers, tiår for tiår.

Det tyder også på at teateret har behov for å restarte seg sjølv, med å finne ein betre plass i dette forunderlege fylket, som framleis rivest mellom tradisjon, framsteg og forvirring.

«Heim» er i så fall ein god stad å begynne: morosamt, leikent, livlig.

DET ER ALLTID ein fare for at denne typen heimstadteater

VESTLANDSK: «Heim» er ikkje strileteater. Det er ei historie om menneske som plagast av mindreverdskjensler, usagde ambisjonar og utferdstrang, men som er svinebundne av eigen mangel på