Vår på vilkår
første vårdag.
Våren låg på lur. Skodda måtte berre letta først.
– Vi har høyrt at nordmenn er som popcorn. Når sola kjem, poppar dei. Pop, pop.
Polske Olga Matuszcyk og franske Vera-Ilhem Elfadl-Mohr, jusstudentar begge to, fniser på jenters vis, der dei høvesvis sit og ligg på ein benk på Festplassen.
Her får dei stadfesta alle sine vårmytar om folkeslaget dei har valt å dela litt av ungdomstida si med. Folk svinsar og svansar, rullar ned høge halsar, let plagg falla. Set seg og nyt sola. Ut er dei komne for å nyta våren.
Kanskje med eit pledd innanfor rekkjevidd, og eit skaut og eit sjal og kanskje ei hue i lomma. Det er vår, ja visst, men framleis berre vår på vilkår.
Ikkje til å lita på
For siste fnugg er neppe sagt. Langtidsvarselet frå meteorologane ser sant nok lovande ut, men framleis er det eit kjøleg drag i lufta.
Våren i april er ikkje til å lita på, det veit alle som har levd nokre vårar, og i skuggane under høge hus skundar dei seg, for å nå fram att til sola. Fortast råd. Ho er dyrebar, ho er etterspurd og etterlengta og kan bli borte før du får sukka «endeleg».
Kong Olav Vs plass ligg delvis i slagskuggen til eit hotell under oppussing, men på Den blå steinen skin sola.
Bjørn Luke har funne fram brettet sitt og skatar ned ein kant, opp ein kant, bort ei flate. Fram og attende. Sveitten piplar i panna.
Den gamle Laksevåg-turnaren drøymer om ei framtid som profesjonell. Då må det øvast. Stundom ramlar han så lang han er, men han gjer det med ein turnars tryggleik.
Sterk sjølvkjensle
– Det går fint. Skal eg bli flinkare, må eg tryna av og til. Eg har gjort det mange gonger, men aldri i mitt liv har eg brote eit einaste bein, seier ungdomen. Og forsikrar at sjølvkjensla heller ikkje lir, endå om tilskodarane er talrike i eit av byens mest brukte rom.
På promenaden utover på Bryggen ligg framleis pyttane og minner om regnet frå i går, og åtvarar om regnet som skal koma.
Ekteparet Storsveen, Pål og Anette, har teke seg pause frå arbeidet og ruslar seg ein tur. Dei er opphavleg frå Baerum, bortskjemte med sol, med andre ord.
– Endeleg kom våren, seier dei, før dei ruslar vidare.
– Denne byen er fantastisk
Åse Knutsen har teke turen frå Damsgård til sentrum for å handla.
Ho strekkjer hals og kjem sola i møte så godt ho kan.
I bakgrunnen ligg Ulriken og Vidden, framleis snødekt. Kulissa er eit postkort verdig, og Åse kjem på det mora hennar brukte å seia.
– Hugs Åsebarn, sa ho.
– Hugs at denne byen er fantastisk.