BARNEOPPDRAGELSE

Konsernsjef, Sparebanken Vest Bremanger no få oppleve Rhodos.

Kampen om grensesettinga startar frå ungane vaknar. Dei: – Pappa, vi vil ha frukost. Eg: – Klart vi skal ha frukost. Det er viktig med ein god frukost. Dei: – Pappa, dei har nonstop, is og pannekaker til frukost. Det vil vi ha! Eg: – Nonstop og is er ikkje frukost. Det er godteri. Dei: – Då vil vi i alle fall ha musli med Oreo. Please, pappa, vi bur jo nesten aldri på hotell! Eg: – Oreo er ikkje frukost. Det er godteri. Sjå heller på all den gode frukta, og omelett har dei og. Dei: – Sjå pappa, dei andre ungane får lov. Kvifor er det berre VI som må ete frukt, brød og egg? Kvifor skal du alltid vaere så nøye på det? Eg: – I vår familie et vi ikkje godteri til frukost. Sånn er det berre! Dei: – No er du skikkeleg kjip, pappa!

MIN JOBB ER Å VERE KONSERNSJEF for ein av Norges største sparebankar i ein bransje i svaert stor endring. Min jobb er å sette retning, sjølv om ingen kjenner koordinatane for det endelege målet vi skal nå. Men det er det enklaste som er umogleg: Å sikre mine eigne ungar sunn mat og nok søvn. Det er den aller viktigaste jobben eg har. Og eg slit.

Kvifor er det enklare å forstå kva som skal til for å møte PSD2-direktivet, enn å få sine eigne ungar i seng til skapleg tid? Kvifor er det lettare å få 700 tilsette til å dra i same retning, enn å få nokre få ungar til å få ete ein sunn frukost eller middag?

Rett som det er kjenner eg meg som ein kjip pappa, men finn trøyst i at forskinga viser kor viktig det er, dette uendelege slitet med å sette grenser.

TIDLEG PÅ 60-TALET gjennomførte den amerikanske psykologen og forskaren Walter Mischel eit eksperiment i barnehagen ved Stanford University. Ei gruppe ungar i alderen fire til seks år fekk følgjande oppgåve: «Anten kan du få ete godteriet som ligg på fatet framom deg med det same, eller så kan du vente litt. Dersom du klarar å vente til eg kjem tilbake, vil du få to godteri.»

Alle ungane seier sjølvsagt at dei vil vente. Dei vil ha begge godteria. Men eksperimentet viste at berre eit mindretal av ungane faktisk klarte å vente dei minutta som skulle til for å doble vinsten. Den eine ungen etter den andre viser seg å ikkje ha sjølvkontroll nok til å vente. Dei puttar godteriet i munnen og synest å angre seg like etterpå.

FOR SEKS ÅR SIDAN publiserte psykologen Terrie Moffitt ein tilsvarande studie av heile 1000 ungar i New Zealand. Forskarane følgde ungane frå fødsel og fram til dei var 32 år gamle. Ungane med høg sjølvkontroll vaks opp med betre fysisk helse, mindre grad av fedme og betre tannhelse. Ungar med mindre sjølvkontroll fekk jobbar med lågare lønn og eigde sjeldnare sin eigen bustad. Dei hadde mindre sparepengar i banken, og sette sjeldnare av pengar til pensjon.

Korleis kan vi laere ungane evne til utsett behovstilfredsstilling når så mange får det dei ønskjer seg utan å måtte spare?