Riksretten er faktaresistent
Hadde USA vore ein fungerande republikk, ville nok Donald Trump blitt kasta som president.
ALT TYDAR PÅ at USAs president har misbrukt makta si for å vinne presidentvalet neste år. Skuldinga gå ut på at han har brukt amerikansk militærbistand som pressmiddel for å få Ukraina til å etterforske sonen til Joe Biden.
Biden er blant Donald Trumps argaste politiske rivalar i presidentvalkampen.
I FØRRE VEKE STADFESTA Trumps EUambassadør Gordon Sondland at det var ein samanheng mellom den manglande militærbistanden og kravet om at Ukraina skulle starte etterforskinga.
Lista over folk som skal ha bidratt til å legge press på Ukraina byrjar å bli veldig lang. I helga vart Devin Nunes lagt til lista. Nunes er republikanaranes fremste representant i komiteen som spør ut vitna i Kongressen.
Det er ikkje lett å dømme nokon, dersom den eine etterforskaren er medskuldig. Førebuinga til riksrettssaka mot Trump viser kor dysfunksjonelt det amerikanske systemet har blitt.
TRUMPS TIDLEGARE RÅDGJEVAR Fiona Hill sa det best i sitt vitnemål i førre veke. Ho skildra korleis Sondland nekta å koordinere Ukraina-politikken med henne.
Ho forstod etter kvart kvifor han nekta å koordinere med henne. Ho arbeidde nemleg med utanrikspolitikk, som spesialrådgjevar i Trumps nasjonale tryggleiksråd. Det Sondland dreiv med var ikkje utanrikspolitikk, men eit «innanrikspolitisk ærend», sa ho.
TIDLEGARE I PROSESSEN, på den opne høyringas andre dag, vitna tidlegare Ukraina-ambassadør Marie Yovanovitch. Ho hadde fått sparken av Trump, truleg fordi ho stod i vegen for å presse Ukraina.
Midt under vitnemålet, som i seg sjølv var viktig for å få fram kva som skjedde, sprakk Trump. Han fyrte laus mot Yovanovitch, og skreiv at det var store problem kvar enn ho var stasjonert.
Det kan bli første gong ein amerikansk president har tvitra seg til eit nytt tiltalepunkt i ei riksrettssak. Twittermeldingane kan nemleg sjåast på som eit forsøk på å skremme eller manipulere eit vitne.
korleis Trump kan overleve dette. Men svaret finn ein i den amerikanske grunnlova.
USA er kjend for å ha ei streng maktfordeling mellom presidenten, Kongressen og Høgsterett. Dei skal kontrollere kvarandre. Det var grunnen til at mange trudde det kom til å gå bra, sjølv om Trump vart president. Systemet ville beskytte seg sjølv.
Naiviteten var grenselaus. Snart tre år seinare ser me stadig vekk åtak på dei institusjonane som skulle vere så sikre.
MAKTFORDELINGA I GRUNNLOVA ser fin ut på papiret frå 1789. Men i 2019 betyr det at presidenten kan gjere kva han vil, så lenge 34 republikanarar i Senatet støttar han.
Ein tredjedel av senatet kan nemleg hindre at Trump vert felt i ei framtidig riksrettssak, uansett kor overbevisande saka mot presidenten faktisk er.
Senatet er lite representativt. Kvar delstat har to senatorar, uansett innbyggartal. Berre i Senatet er California og Kentucky er like store. Washington DC er utan representasjon.
Det er ikkje maktfordeling, men avmakt.
PARTIPOLITIKK HAR OVERTATT for patriotisme. Før fann ein mange republikanarar som var meir liberale enn ein del demokratar. Og ein fann mange demokratar som var meir konservative enn ein del republikanarar. Folkevalde som prøver på dette no, vert utfordra i primærval. Trenden er at dei taper.
Resultatet er at republikanarane har gått mot høgre, medan demokratane har gått mot venstre dei siste tiåra.
PARTIA VAR STORE PARAPLYAR, som representerte breie koalisjonar. No er paraplyen slått saman, og det er knapt plass under den. Politikken har blitt polarisert.
Det er ikkje tilfeldig at dette skjer i eit land med eit topartisystem, slik USA har. Liknande trendar ser ein òg i Storbritannia. I Noreg er me vande til at partia må samarbeide for å få fleirtal. I USA og Storbritannia er eittpartiregjeringar normalen.
SPØRSMÅLET OM TRUMP må gå av på grunn av maktmisbruk er ikkje juridisk. Då hadde utfallet vore ganske klart. Spørsmålet er politisk, og Trump sit trygt så lenge donasjonane renn inn og republikanske veljarar ikkje vik.
Difor har republikanarane jobba hardt for å gjere det lettast mogeleg å donere så mykje pengar ein vil til politiske kandidatar. Interessene til dei som samlar inn store summar er langt frå overlappande med amerikanske veljarar.
Det er tvilsamt om desse lar seg påverke av om Trump har gjort noko ulovleg eller ikkje.
NÅR AVSTANDEN MELLOM partia blir større, bruker ein stadig mindre krefter på å snakke med andre partis veljarar. Målet for republikanarane er ikkje å overtyde demokratar, men å få flest mogeleg republikanske veljarar til å stemme.
Trass i alle bevis, går det foreløpig ganske bra for republikanarane. Støtta til å starte ei riksrettshøyring hoppa opp i slutten av september, men har vore ganske stabil sidan den gong. Trump gjer det òg toleleg bra på målingane i fleire viktige delstatar som kan avgjere neste års val.
I OVERKANT AV 12 PROSENT av republikanske veljarar støttar riksrettsprosessen mot Trump. Og dei som seier dei kan la seg overtyde, følgjer ikkje så godt med på høyringane.
Då kan bevisa vere så klåre dei berre vil. Partilojaliteten vinn.
Trump sit trygt så lenge donasjonane renn inn og republikanske veljarar ikkje vik.