Den kloke, livsglade, og hjartegode personen med den smittande latteren
Grete Skarpeid gjekk bort 19. mai, 66 år gammal.
MUSIKALSK VAR GRETE ALLSIDIG,
med ein særleg forkjærleik for viser og jazz. Frå oppveksten i Stavanger var det song, særskilt knytt til kor som var dominerande. På Voss stifta ho d’kor, eit damekor med rytmisk musikk på repertoaret.
Eit av prosjekta til koret var «Voggesongar undervegs», eit integreringstiltak for framandspråklege kvinner. Grete inviterte innvandrarkvinner på Voss til å synge voggesongar frå landet sitt i saman med koret. Prosjektet vart avslutta i januar 2018 med to konsertar i fullsett kulturhus. Også dette var pionerarbeid som inspirerte, mellom anna til prosjektet «Voggesanger frå alle land» i Askim.
skildra som modig, fargerik, allsidig og meir som ei lærebok i det å vera til stades i dagen og å leva ut draumane sine. At Grete beheldt draumane og motet også etter at ho vart sjuk fekk me erfare då me besøkte ho på Nordås Rehabiliteringsklinikk i Bergen i februar.
Ho fortalde at ho ikkje hadde sunge på kring eitt år, men Grete fann raskt tilbake til musikkgleda då me byrja å spele i saman.
Etter eit par øvingar heldt ho konsert for pasientar og tilsette på klinikken. Ein song som betydde mykje for Grete på denne tida var «Vår beste dag» med Erik Bye. Etter at Grete kom tilbake på Voss Sjukeheim øvde me på repertoar til studioinnspeling og konsert i juni.
Me var også invitert i 66-årsfeiringa hennar, som ho hadde planlagt å ha heime i leilegheita si på Voss. Songen ho ville me skulle synge på festen var «Når man blir 66 først da tar livet til». Grete hadde livsglede og framtidsplanar til siste slutt.