Meiningsfylt og rystande

KRIM

«Den stille flokken»

Lars Mæhle Samlaget ner og menn blir behandla er sterk. For å ta eit døme, den omfattande steriliseringa, særleg av kvinner, er vond å lese. Likevel er det forfattaren kan fortelje om handsaminga av barn på Svaneviken arbeidskoloni mange gonger verre. Garbriel Scotts «De vergeløse» frå 1938 er sterk kost. Barneheimsbarna på Flugum har det fælt, men barna og dei unge på Svaneviken har det mykje verre.

Eg meiner eg har lese ein eller annan stad at Lars Mæhle har uttala at ein kriminalroman bør rette søkelyset mot eit samfunnsproblem. Han har sjølv gjort det i denne boka. Til tider er det så grovt at eg ikkje vil gå i detaljar.

Men i det nemnde etterordet understrekar Mæhle, på same måten som Scott i si tid, at absolutt alt er bygt på konkrete opplysningar frå oppegåande menneske som sjølve hadde opplevd overgrepa. «Den stille flokken» er ei av dei mest rystande bøker eg har lese. Og ei av dei beste.

«Er du med på leken» er den 4. boka med etterforskar Helen Grace i politiet i Southampton i hovudrollen. For eit års tid sidan omtale eg den 3. boka, «Dukkehuset», under overskrifta «Spenning så det held.» Eg nøler ikkje med å skrive det same om boka i år.

Tre brannar same seinkvelden i Southampton gjer at Helen Grace, som dei fleste andre, raskt skjønar at her er ein pyroman, eller fleire, på ferde. Neste seinkveld – tre brannar til – og det stoppar ikkje der. Tredje kvelden skjer det same. Då er Helen Grace klår over at ho og politiet i byen jaktar på, ikkje berre ein pyroman, men ein, eller fleire, som systematisk startar mordbrannar. Fleire menneske har blitt flammenes rov, blant andre ei lita jente på seks år. Ein tenåring med epilepsi overlever, mirakuløst.

Ein verkeleg god krim må, etter mi meining, både ha eit originalt plott som står til truande, og hovudpersonar som psykologisk er truverdige. Viss forfattaren i tillegg har eit sosialpolitisk ærend, er det eit ekstra pluss.