Kelneren kler av restaurantgjestene

ROMAN The Hills

Matias Faldbakken Oktober va) og masse historie i veggane. Den halvgamle, tradisjonsbundne kelneren er augo og øyro til forfattaren, den som observerer og registrerer alt som skjer, diskrét, grundig og profesjonelt.

Som litterært grep er ein slik iakttakarrolle på ingen måte noko nytt. Eg skal ikkje peike på forfattarar som har nytta dette grepet, men konstatere at unge Faldbakken brukar den tradisjonsbundne kelneren til å – meir eller mindre bokstavleg – kle av stamgjester som «Grisen», «Sellers» og – ikkje minst – den nære venen Edgar og dottera hans Anna.

Anna, ei ung skulejente, blir stadig sittande til altfor seint på kvelden, mens pappa Edvard er på forretningsreise. Eller – kanskje ikkje?

Samspelet mellom stamgjester og dei fast tilsette generelt, og til kelneren spesielt, har noko rutinemessig over seg. Dei kontrollerer kvarandre, smilar av kvarandre. Både gjestene og dei tilsette er skildra som personar med ulike karaktertrekk.

Bortsett frå hovudpersonen, kelneren, kjem vi ikkje under huda på nokon, men forfattaren er flink til likevel å skape personar som står til truande. Men, og det er viktig å understreke, boka «The Hills» er også ein såkalla kollektivroman, om eit minisamfunn med eit indre liv.

Men så kjem det altså stadig nye som skal gli inn i miljøet. Enkelte av dei gjer det ikkje, det blir uro og – den indre balansen blir borte. Det skjer ikkje med brask og bram eller smelling med dører. Nei, det kjem snikande, til å begynne med nesten umerkeleg. Eitt ord slo ned i meg, kreft. Mange kreftformer kjem slik, nesten utan symptom, men etter kvart kjem symptoma – sterkare og sterkare. Ei god bok med lun, av og til, underfundig humor.