Politikrim som held mål

Glimrande om nokre høgdramatiske døgn i Fjellberghamn.

«Guden»

Jørgen Jaeger Juritzen

«Guden» er den 10. boka med Cecilie Hopen og Ole Vik i sentrale roller. Hopen er framleis politioverbetjent, men Ole Vik er ikkje lensmann lenger. Mange av dei fastbuande i Fjellberghavn har samla seg på torget for å høyre kva ordførar Janne Wold har på hjartet. Med seg på scenen har ho politistasjonssjef Marte Melling, varaordførar Tor Siem og Magne Dalseid som leier Destinasjon Fjellberghavn.

Brått ropar ei stemme i folkemassen «Allahu akbar!», så følgjer tre skot, og alle fire på scenen blir borte. To kraftige smell frå sentrum fører til endå meir panikk, og til at politiet klør seg ekstra i hovudet.

«Guden» er ein velkomponert krim der spenninga er høg heile vegen. Eg har lese to av dei tidlegare romanane til Jaeger, og eg synst at Cecilie Hopen har «vakse» som etterforskar. Ho har sine demonar, men ho greier å halde dei i sjakk. Andre av hovudpersonane har også sitt å stri med.

Eg må så vidt nemne litt om tittelen, «Guden». Han (eller ho) er fullstendig ukjend for nesten alle, men han/ho har tilknyting til nådelaus, russisk mafia. Slutten er rå.

På 1980- og 1990-talet skreiv Jaeger ein del noveller for norsk vekepresse. Sagt på ein annan måte, han kan kunsten å kommunisere i korte tekster. Mange av dei 75 kapitla romanen er delt inn i, faktisk kan lesast som anslag til noveller, enkelte er faktisk korte noveller.

Alt då eg i 2003 las «Skyggejakten», slo det meg at forfattaren viser, ikkje berre spesiell interesse for kvinner i politiet, men også at han formidlar beundring for damer i politiet. Det utkrystalliserer seg svaert tydeleg i denne boka. Tøffingen Torstein Vågenes kan hamre tvilsame eksistensar opp imot ein murvegg – knurrande – men det er Cecilie Hopen som er den verkelege heltinna i denne boka. Som sagt, ho strevar psykisk, men viser seg å vere sterk nok til å gjere ein god politijobb likevel.