Ein del som skurrar
KRIM «Mannen som jaget sin egen skygge»
David Lagercrantz Omsett av Elisabeth Bjørnso Gyldendal
Trass i solid research, Stieg Larsson-kvalitet når denne boka ikkje.
«Boken er inspirert av Stieg Larssons Millennium-serie» står det øvst på coveret, med små bokstavar. «MILLENNIUM» står det rett under, med kjempebokstavar. Trengst kommentarar? Eg trur ikkje det.
I 2015 kom den fjerde boka i Millennium-serien, «Det som ikke dreper oss», svaert omstridd, spesielt i Sverige. Eg las ho, og blei ikkje imponert. Enkelte kalla boka gravrøveri. Så langt vil eg ikkje gå, men eg ser det problematiske i å gå inn i ein verdssuksess, les gjerne tene pengar på å bruke eit innarbeidd merkenamn.
Vi møter Lisbeth Salander i eit kvinnefengsel (på grunn av noko som skjedde i boka frå 2015), der ho engasjerer seg for å verne Faria Kazi, ei ung jente, fødd i Bangla-desh. Ho blir grovt mobba, spesielt av Benito, eit kvinneleg monster med nazisympatiar.
Den andre hovudpersonen, journalisten Mikael Blomkvist, grip fatt i saka hennar, og får avgjerande hjelp av millionaeren Leo Mannheimer, som sjølv har sitt å stri med frå barndomen. I botnen for plottet i boka, ligg svensk forsking om tvillingar på 1950- og 1960-talet. Varsamt sagt, tvilsam forsking, og hemmelegstempla.
Isolert sett, utan å skjele til Stieg Larssons millennium-verd, er boka ein bra krim. Ikkje topp, men Lagerkrantz er ein stødig krimhandverkar.
Likevel, eg finn fleire men. Dei to hovudpersonane, Lisbeth Salander og Mikael Blomkvist, har psykologisk ikkje endra seg sidan den tredje millenniums-boka som Stieg Larsson fekk skrive ferdig. Det har hendt båe to mykje – og dramatisk.
Det som skuffar meg mest, er at dei nye personane – saerleg i denne krimboka – psykologisk er pappfigurar. Benito er eit uhyre – men kvifor? Forfattaren har inga forklåring. Eg kunne ha trekt fram fleire døme.
Personleg reagerte eg også på at Lisbeth Salander ikkje er like sentral i denne krimboka som i bøkene til Stieg Larsson. I alle fall, i mine øyro er det ein del som skurrar.