Macbeth er skrivekunst i verdsklasse

Jo Nesbø på sitt beste – Macbeth er stor skrivekunst.

«Macbeth»

Aschehoug

Jo Nesbø

Macbeth var konge i Skottland på midten av 1000-talet. Truleg i 1606 brukte William Shakespeare soga om han (av Raphael Holinshed) som utgangspunkt for tragedien «Macbeth», sterkt prega av vald, dobbeltspel, maktbegjaer og svik.

Shakespeares Macbeth er i utgangspunktet ein tøff haerførar, Nesbøs er ein ditto politimann i ein namnlaus by på tidleg 1970-tal, prega av arbeidsløyse, rus, spelegalskap, forureining og korrupsjon.

Som hos Shakespeare er det i Nesbøs bok ei kvinne, Lady, som står bak og «triggar» elskaren sin. Fleire av personane har same namnet i båe bøkene.

Ein ting er i alle fall sikkert, Nesbø må kjenne Shakespeare godt, og må ha bruka mykje tid på å studere «Macbeth».

Eg er ingen Shakespeare-kjennar, men eg las for lenge sidan omsettinga til nynorsk av teaterstykket, signert Hartvig Kiran. Eg minnest at det den gongen slo meg at hovudpersonen, Macbeth, stod fram som ein, psykologisk sett, svaert samansett person.

Det gjer også, i høgste grad, Nesbøs Macbeth. Han har vakse opp på ein barneheim, der styraren misbrukte han seksuelt, han har misbrukt narkotika, og – nei eg stoppar der.

Jo Nesbø var ein av ei rekke kjende forfattarar som av forlaget Hogarth Shakespeare blei spurt om han ville skrive sin moderne versjon av eit Shakespeare-drama. Han sa, litt nølande ja, viss han fekk «Macbeth».

Og, så det er sagt med ein gong, eg synst han har løyst utfordringa på ein svaert overtydande måte.

Nesbøs «Macbeth» er spennande! Eg meiner nok at hans Macbeth har fleire trekk som liknar Harry Hole, men kva så? Hole er heller ikkje så lett å bli klok på, men er ikkje det noko av det som fascinerer oss som lesarar?

Og, på verdsbasis, er det visst tale om på lag 12 millionar lesarar.

Teaterstykket til William Shakespeare er eit av dei kortaste teaterstykka til forfattaren. Boka til Nesbø fyller over 570 sider. Det er for mykje. Ei innstramming hadde, etter mi meining, gjort godt.

Konklusjonen er likevel at Nesbø på nytt har skrive ei sabla god bok, ein krim det smakar fugl av!