Lyngdalskua, eit siste farvel?

Dei folkevalgte skal i disse førjulstider ta stilling til om dei vil kvitte seg med Lyngdalskua.

Dyretransporten stå klar. Tida er komen. Du er gått ut på dato.

No ventar slakteriet.

Alltid har du gitt av deg sjølv. Utnytta dei små jordlappane rundt i kommunen, men også dei større og finare gardane.

Og du omsatte det du åt til finaste mjølk. Du blei ein merkevare.

Men nå er den nye tid komen til Lyngdal. Merk deg det, den nye tid.

Vekst og bevegelse er fine ord og i denne sammenheng gagner ikkje ei ku på fire bein med jur og hale.

Vi må finna eit nytt symbol som kan visa oss vegen framover. Eit tre som står planta i ei elv (slik eg oppfatter det) er det så framtidsretta?

Då eg fekk denne kommunale brosjyren i posten i dag med det nye kommunevåpenet på, blei eg så trist til sinns. Er det her eg bur? Det er jo ikkje min kommune.

Det er ikkje her eg høyrer til.

I over 30 år har kua fulgt oss, stødig og trofast gjennom nedgangstider og oppgangstider.

Men dette treet i elva? Kan det stå seg mot stormer og budsjettnedskjaeringer.

Når dei sett seg ved spisebordet i mange barnehager, syng barna: «Kua mi, eg takker deg.» Og eg syng med. La ho få stå der i parken og helsa oss «god morgen» kvar dag og la ho framleis ble eit viktig symbol og eit identitetsmerke for oss i Lyngdal.

Vi er stolte av Lyngdalskua.