Korleis seia at eg er homo?

FILM: Varmt og velmeinande – og litt kjedeleg – om å vera 16 år og prøva å koma ut av skapet.

Love, Simon

Sjanger: Drama, komedie, romantikk. Med: Nick Robinson, Katherine Langford, Jennifer Garner. Regi: Greg Berlanti. Nasjonalitet: USA, 2018.

Lengde: 1 t. 49 min. Aldersgrense: Tillatt for alle.

«I´m just like you.» Dette er første replikk i «Love, Simon», ein setning som blir gjenteken fleire gonger. Det er også ein setning som ser ut til å styra korleis Nick Robinson spelar Simon, 16-åringen som går siste året på high school, ser ut som alle andre, er som alle andre - men som altså ber på ein stor løyndom.

Robinsons fine, neddempa framstilling, hans overtydande rolle som ein «vanlig fyr» utan dei store faktene er noko av det fine ved «Love, Simon». Det hadde ikkje vore heilt det same med ein flamboyant skrulletype i hovudrolla. For poenget er altså at Simon er akkurat som deg og meg.

Dette er visstnok første gong eit av dei store, amerikanske filmstudioa lagar ein film for den store, unge massemarknaden som handlar om homofili, om å koma ut av skapet. På høg tid, skulle ein vel kunna seia. Samtidig som det på ingen måte kjennest nytt å sjå eller lesa om dette i 2018.

At eit stort, kommersielt selskap som 20th Century Fox lagar ein film for mainstreammarknaden om ein ung manns strid med seg sjølv og omgjevnadene har visse konsekvensar: Du ser at filmen er påkosta og profesjonelt gjennomført, i alt frå filming til historieforteljing. Samtidig blir filmen omtrent så forutseibar, sentimental - og til tider kjedeleg - som du kan forventa når det skal vera ein hollywoodsk dose løyndom, ein dose romantikk, ein dose drama og ein dose humor. Samtidig som filmen skal transportera oss gjennom forutseibare emosjonelle kurver, er han fri for skarpe kantar eller provokasjon. Det er søtt, trygt og varmt - på grensa til det klamme. Og forbløffande lett, til å handla om noko som kunne blitt framstilt som tungt, mørkt og problemorientert.

Simon og vennene hans gjer overtydande og fine roller, det same gjer saerleg Simons far, den litt macho ex-fotballspelaren som må sjå sonen sin med nye auge. Men så skal desse amerikanarane alltid ha med nokon elleville og sprø sidekarakterar som liksom skal vera morosame og crazy, og der blir det altså langt over the top for denne meldaren.

«Love, Simon» er basert på Becky Albertallis ungdomsroman «Simon og homo sapiensagendaen». Mykje handlar om mailutvekslinga mellom Simon og den andre skjulte homofile på skulen, Blue. Pluss ein del teksting og telefonsamtalar. Det er ikkje lett å laga levande film og bilete av epost og indre monolog, og saman med eit litt seigt mellomparti kjendest det tidvis freistande å ta opp min eigen telefon for å sjekka epost.

Denne meldaren er ikkje 16 år lenger, men hugsar med glede tilbake til min ungdoms romantisk-komiske high school-drama frå Hollywood. Det var ikkje nødvendigvis så lett å kjenna seg att i desse universa der eg labba rundt på Time ungdomsskule. Men sannsynlegvis rører «Love, Simon» borti noko gjenkjenneleg og velkjent for unge folk i dag, homo eller hetero, på leiting etter sin eigen identitet og sin eigen plass.