Marte Michelet teiknar eit svart-kvittbilde utan rom for tvil
SAKPROSA: Marte Michelet vil knusa myter. Ho går så hardt til verks at ho kan skapa nye.
Marte Michelet: Hva visste hjemmefronten? Holocaust i Norge: varslene, unnvikelsene, hemmeligholdet. 412 sider. Gyldendal
Det er draumen historikaren ber på: Å finna eit dokument som snur opp ned på etablerte sanningar. Marte Michelet ville ikkje tru det var sant då ho fekk vita det: Motstandshelten Gunnar Sønsteby hadde i intervju med historikaren og motstandshelten Ragnar Ulstein i 1970 vedgått at han tre månader før det skjedde hadde fått varsel om arrestasjonane av dei norske jødane i oktober og november 1942. Det var altså ikkje slik som ein har trudd, at aksjonen kom som lyn frå klar himmel.
På dette dokumentet har Marte Michelet skapt ei ny forteljing: Heimefronten visste kva som ville skje, men gjorde ikkje noko, fordi jødane ikkje var viktige. Mange jødiske liv kunne ha vore berga om den norske motstandsrørsla hadde varsla og hjelpt jødane til å flykta medan det ennå var tid.
Michelet skriv med ein temperatur og intensitet som er ein Bragepris-vinnar verdig. Med eit imponerande mot utfordrar ho både respekterte krigsheltar og norske sjølvoppfatningar. Spørsmålet er likevel om ho forfører både seg sjølv og lesaren til å tru på eit nytt svart-kvittbilde, der kjeldene blir pressa inn i ei alternativ ramme som ikkje kan gi rom for nyansar eller tvil.
Varsel frå Tyskland
Teorien om at motstandsrørsla vart varsla knyter seg først og fremst opp mot to anti-nazistiske tyske offiserar, Helmuth von Moltke og Theodor Steltzer. Det er kjent frå før at begge hadde kontakt med norske motstandsfolk. Moltke var jurist i den militaere etterretningsorganisasjonen Abwehr og djupt sjokkert over opplysningane om organisert massemord på jødane i Aust-Europa. Han kan ha varsla alt i april, men i alle fall i midten av september, då han var på besøk i Norge.
Motstandsmennene Arvid Brodersen og Tore Gjelsvik var blant dei som fekk varselet og som hevda at dei hadde informert vidare i det jødiske miljøet. Korleis, og i kva omfang dette skjedde, er uvisst, og Michelet har heller ikkje meir enn kritiske spekulasjonar å tilføra. Eit problem var at Moltke ikkje hadde presis informasjon om når aksjonen mot jødane i Norge ville bli sett i verk.
Michelet meiner likevel at det kunne ha gjort ein stor forskjell om informasjonen hadde blitt spreidd meir aktivt. Det er diskutabelt. Ho skriv sjølv at det alt i september 1942 var stor uro i det jødiske miljøet for kva som kunne skje. I politikaren Jo Benkows sjølvbiografi «Fra synagogen til Løvebakken», som Michelet ikkje siterer på dette, er stemninga oppsummert meir presist: «I september 1942 begynte de første ryktene å spre seg her hjemme om at nå var turen kommet til de norske jødene. Massearrestasjoner av alle mannlige jøder var naer forestående, ble det sagt.»
Benkow sjølv valde å flykta, delar av familien hans var blant dei mange jødane som vart verande, trass i risikoen. Kanskje nekta dei å ta inn over seg kor ille det kunne gå, kanskje vegra dei seg mot ei strabasiøs flukt, kanskje valde dei fatalistisk å ta imot det som måtte koma. Det er mogleg, men ikkje sikkert, at meir informasjon frå den norske motstandsrørsla ville ha påverka fleire til å røma landet.
Brutal krigslogikk Heimefronten var også i ein vanskeleg situasjon hausten 1942. Delar av organisasjonen var rulla opp, og tyskarane stramma grepet. 12. oktober innførte okkupasjonsmakta dødsstraff for å hjelpa folk til å flykta. Det må ha fortona seg uhyre risikabelt å senda store grupper kvinner, barn og eldre ut på sårbare fluktruter i norsk skogsterreng. Enkelte stader gjekk det då også gale, med dødeleg resultat.
Den norske motstandsrørsla opererte etter ein krigslogikk, brutalt oppsummert av Gunnar Sønsteby: «Vi skulle slåss, ikke hjelpe folk.» Kampen mot tyskarane trumfa alle andre omsyn. Det var den same tankegangen som låg bak då britar og amerikanarar prioriterte å bomba tyske byar og militaeranlegg framfor konsentrasjonsleirane. Den var kynisk, men ikkje nødvendigvis driven av antisemittisme.
Michelet vedgår at det var ei bragd at 620 jødar trass alt vart berga ut av landet, halvparten i regi av organisasjonen Carl Fredriksens Transport. Ho peikar samstundes på at mange av dei jødiske flyktningane vart utsette for pengeutpressing. At enkelte hjelparar var drivne meir av utsikter til økonomisk vinning enn av idealisme, er eit ømt punkt, men Michelet har rett i at det er på tide at krigshistorikarane også går inn i dette temaet.
Ikkje «eigentlege» nordmenn Marte Michelet er ein streng dommar, frå sitt utsiktspunkt i 2018. Ho let sjeldan tvilen koma tiltalte til gode, for å seia det slik. Med ei så fordømmande tilnaerming risikerer ho at boka utløyser ein skyttargravskrig i staden for ein open, kritisk diskusjon omkring arrestasjonen og massemordet på norske jødar hausten 1942.
Det vil vera synd, for boka har vesentleg stoff til ettertanke. På meg gjorde det størst inntrykk å lesa den omfattande dokumentasjonen av kor utbreidde fordommane og dei negative stereotypiane om jødar var blant leiande nordmenn. Sjølv om ein tek høgde for litt selektiv sitatpraksis, er det ubehageleg å lesa kva Milorg-sjefen Jens Chr. Hauge eller den intellektuelle London Radio-kronikøren Arne Ording kunne få seg til å skriva. Sjefen for den norske legasjonen i Stockholm meinte jamvel at det burde vera opp til svenske jødar å hjelpa sine norske «trosfeller». Rett skal vera rett: på det punktet sette London-regjeringa foten ned og slo fast at alle norske statsborgarar skulle behandlast likt.
Nordmenn flest var ikkje jødehatarar. Men svaert mange såg på jødane som eit framandelement, dei var ikkje «eigentlege» nordmenn. Det kan ha verka inn på viljen til å hjelpa, og til å ta inn over seg omfanget av den jødiske tragedien, både under og etter krigen. Og Marte Michelet provoserer oss mellom linjene til å tenkja: Kven er det som ikkje er «eigentlege» nordmenn i dag?