Ich bin ein Frankfurter
KOMMENTAR: Okei. Så inviterte ikkje Mette-Marit meg med på litteraer togtur. Men eg kom meg til bokmessa i Frankfurt likevel.
Sjølv måtte eg koma meg til Frankfurt for eigen (fly) maskin, og naturlig nok heilt utan rojale invitasjonar. På eitt nivå er eg her som ein av mange i myriaden av forfattarar og bøker som kjempar om merksemda desse hektiske dagane, i og med at kollega Finn E. Våga og eg skal lansera reportasjeboka «Forbodne stemmer» i Frankfurt – både på norsk og engelsk.
Stavanger i Frankfurt
Me lanserer ikkje boka vår på den norske paviljongen, og er heldigvis ikkje blant dei som skal prøva å selja oss inn til utanlandske agentar desse dagane. Me er del av eit omfattande program på Stavangers eigen paviljong i Frankfurt, organisert av fribynettverket Icorn. Hit kjem fleire av Stavangers eigne fribyforfattarar for å visa seg og arbeidet sitt fram. Inkludert den noverande, iranske Ali Dorani, som til alt overmål har ei eiga stor utstilling av teikningar i Frankfurt. Men her er også eit strykeensemble frå Stavanger symfoniorkester - og stavangerske forfattarar som Tore Renberg og Kristin Auestad Danielsen. For ikkje å snakka om ordførar, kultursjefar og i det heile tatt.
Icorn og Stavanger fekk bokmessa litt overraskande i fanget. Då direktøren for messa, Jürgen Boos, i fjor heldt talen der han annonserte at Norge skulle vera hovudland i 2019, sa han at Norge er «verdsmeister» i ytringsfridom og pressefridom. Han trakk fram at Norge deler ut Nobels fredspris og at dette er landet der Icorn-nettverket har sitt hovudkvarter.
Akkurat på det punktet i talen kvapp Icorn-direktør Helge Lunde lett i stolen. Nobelprisen og Icorn? I same setning? Jøss.
Men så innsåg både Icorn, Sølvberget og Stavanger
Å vera forfattar er kolossalt vanskeleg. Sjølv om du er flink, sjølv om du skriv gode bøker, er det ingen garanti for at du kan leva av forfattaryrket.