Varm og vond amerikansk tragedie
«Waves» to filmar, eller i alle fall ein og ein halv.
Ungt talent
Filmskapar Trey Edward Shults er bare 31 år, men blir allereie sett på som eit svaert interessant namn i amerikansk (indie)film. «Waves» er hans tredje – og ifølgje han sjølv: mest personlege – langfilm. Shults sitt store tema er familie. Naermare bestemt: Familiar i trøbbel. Der har Shults erfaring sjølv.
Han har altså skrive historia med innsidekunnskap, og har funne skodespelarar som fyller historia med liv og truverd, både når det går bra og når det går dårleg. Det er vondt å sjå Tyler kjempa med seg sjølv, med press og forventningar frå familie og omverda, med si eiga tragedie. Det er både vondt og varmt å sjå søstera Emily og kjaerasten Luke, begge nydeleg spelt.
Kamera ligg tett på, rører seg, rundt og rundt, eller med karakterane, er nesten ein aktør sjølv. Bileta er saers bevisste og rike, frå hektisk pumpande til dvelande og rolege bilete i duse fargar. Uttrykket er ungt, som hovudkarakterane sjølv.
Og så er her eit imponerande soundtrack som spelar godt opp under ungdommane og liva deira, signert gigantar som Kanye West, Radiohead, Frank Ocean and Tame Impala, for å nemna nokre av dei. (New York Times hadde ei eiga sak om korleis i all verda ein indie-filmskapar som Shults klarte å få med seg dette stjernelaget.)
Om USA også?
Men samtidig som dette er eit veldig emosjonelt og psykologisk familiedrama, klarer eg altså ikkje å unngå å sjå filmen utan å ha USAs eige drama i bakhovudet. Opioidkrisen, døyvinga av smerte med tungt avhengigheitsskapande tablettar.
Den amerikanske draumen/ presset, der alle er si eiga lukkes smed. Det ekstremt sensitive abortspørsmålet. Religion. Rase. Andelen svarte menn som fyller opp amerikanske fengsel.
Sånn er «Waves» også ein svaert sjåverdig versjon av ein amerikansk tragedie.