«Flukt» er ein heilt spesiell dokumentar
FILM: Brennande aktuell – animert! – dokumentar om Taliban, flukt – og kjaerleik.
Når me møter Amin i filmen, bur han i Danmark. Vegen dit har vore lang og smertefull.
Men den sanne historia hans, er det ingen som kjenner – ikkje ein gong kjaerasten Kasper. Og det er altså ei historie full av dramatikk, håp, tilbakeslag, familieband, jakta på ein heim – og kjaerleik.
«Flukt» er noko så sjeldant som ein animert dokumentarfilm, ispedd ein del autentiske opptak frå Afghanistan. Ein skulle kanskje tru at teikna karakterar ville gjera dei mindre «ekte», mindre truverdige, mindre «dokumentariske» enn «ekte», levande menneske.
Men pussig nok gjer ikkje teiknefilmformatet at dokumentaren virkar mindre truverdig eller autentisk. Litt som i «Searching for Sugar Man», der ein også miksa autentiske opptak med animasjon. «Searching for Sugar Man» vann Oscar for beste dokumentar i 2013. «Flukt» vann prisen for beste dokumentarfilm då han hadde premiere på den prestisjetunge Sundance-festivalen tidlegare i år.
Det blir brukt litt ulike animasjonsteknikkar gjennom filmen. Men hovudgrepet er ein ganske enkel strek, todimensjonale teikningar, «klassisk» teiknefilm, om du vil. Det som løftar uttrykket frå det som kunne vore ein teiknefilm for barn, er historia – og måten historia blir fortalt frå. Animasjonane baserer seg på intervjua filmskapar Jonas Poher Rasmussen gjer med Amir. Intervjua er tette, naere, personlege – og vanskelege. Me får med oss tvilen, stotringa, pausane, vendingane. Amirs måte å fortelja på er ganske nedpå – og tek stadig nye og overraskande vendingar.
«Flukt» er ein heilt spesiell dokumentar. Og definitivt verdt billetten.
Men pussig nok gjer ikkje teiknefilmformatet at dokumentaren virkar mindre truverdig eller autentisk.