PAGDILA SA APOY

Ikatlong labas

DATI namang pinaliliguan si Pedring ng kanyang ina pero ngayon, parang ayaw na niya. Bakit bigla yata’y nahihiya na siyang papaligo.

“Galing ka pa yata sa bukid ng lagay na ‘yan,” sabi uli ni Nana Marya.

“Nanguha po kasi kami ng kuhol ni lgring. Nando’n pos a kusina, pang-ulam natin sa tangalian.”

“Haay naku. Kaya pala amoy kambing ka. Nagputik at nagpaaraw ka. Dapat ka talagang paliguan.”

“Naglublob nap o kami ni Lagring sa patubig.”

“Lubluban din ng kalabaw ‘yon. Hale, hubad.”

Hindi na siya nakatutol nang sapilitan siyang hubaran ng kanyang ina ng suot niyang malaki at mahabang t-sirt na lumang t-sirt ng kanyang ama.

Nang mahubaran siya ng kanyang ina, gusto niyang tumalikod. Bakit ang kanyang ina, tumalikod sa kanya, anng magbihis? Pero magagawa ba niya ‘yon? Tiyak, hindi papayag ang kanyang ina.

Pinapaliguan na siya ng kanyang ina sa pamamagitan ng isang tabong plastic. Sinabon siya mula sa mukha. Sa ulo, sa leeg, sa tiyan. Nang aabutin na ang pagsasabon sa bulig, medyo umiwas siya. Tumagilid siya ng pwesto.

“Ano ba, Pedring? Bakit ba hindi mo iayos ang katawan mo’t nang malinis ka nang husto?”

Sinasabon na ng kanyang ina ang ayaw na sana niyang ipasabon. May naramdaman siya. Ang bulig, na kanina ay parang patay ay untiunti yatang nabubuhay. Ang kanina ay nakahiga ngayon ay nagigising; bumabangon. At nahihiya yata siya sa kanyang ina. Hindi niya alam kung bakit siya nahihiya.

“May nahalata yata si Nana Marya: “Bakit anak? Maiihi ka ba? Umihi ka kaya muna, anak.”

Umiri-iri siya. “Hindi naman po yata ako naiihi, ‘Nay.”

Nag-isip siya: Kailan ba niya nagsimulang mapansin ang ganoon? Na kahit na hindi naman siya sinusumpong ng panunubig, tumatayo. Lalo na kung hinahagod niya. Pero mas iba pala ang pakiramdam pag ganitong ibang kamay. Kahit na sabihin pang kamay iyon ng kanyang ina.

“May malisya na ba ang batang ire?” Bulong ng kanyang ina pero naulinigan din niya. Malisya? Ano ba iyon? ANIM na taon na sina at Lagring. Grade I. Kailangang maglakad ng mahigit tatlong kilometro ang mga bata mula sa Mauwak para makarating sa kabilang barangay sa kung saan naroon ang pampublikong paaralan.

Magmula ng magkaeskuwela sila medyo napapadalang na ang pagtatampisaw at paliligo nina Pedring at Lagring sa mga patubig at mga pinitak na bukid. Naging busy na sila sa pag-aaral at sa pagtulong sa kanikanilang bahay sa mga agwaing kaya ng mga batang tulad niya.

Biyernes ng hapon. Buhat sa eskwela, pauwi na sina Pedring at LAgring kasama ng mga iba pang eskwela. Naglalakad sila sa mga pilapil sa bukid. Pero sila ni Lagring, nasa dakong huli. Sila lang dalawa. Kung bakit gusto ni Pedring na sila lang lagi ang magkasama, hindi niya alam. Basta gusto niya.

Si Lagring, lantarang sinabi sa kanya: “Sana tayo nalang lagi ang magkalaro, ‘no.”

Nang partikular na hapong ‘yon ng Biyernes, sabi ni Pedring: “Bukas Lagring... maligo tayo sa patubig. Antagal na nating hindi naliligo sa patubig ng magkasama.”

“Hindi ba naliligo rin tayo ng kanya-kanya?” sabi ni Lagring.

Itutuloy...