PAGDILA SA APOY
Ikaapat na labas
ANIM
na taon na sina Pedring at Lagring. Parehong Grade 1. Dahil araw ng Sabado kinabukasan, walang klase, gusto ni Pedring, maligo sila ni Lagring sa patubig sa bukid. “Ayoko na yata,” sabi ni Lagring. “Bakit?” Tanong ni Pedring. “Di ba noon naman lagi tayong naliligo sa patubig?”
“Noon ‘yon. Parang ayoko na ngayon, Pedring?” “Bakit ayaw mo?” “Hindi ko alam Pedring.” Nagmamakaawa si Pedring. “Sige na naman, o.”
Matagal bago sumagot si Lagring na parang napilitan pa. “Um, sige na nga, o.”
Bigla, masayang-masaya si Pedring. Hindi niya alam kung bakit.
At naglilikot na ang isip ni Pedring: Ano na kaya ang itsura ng tilapya ngayon? Ano kaya ang pagkakaiba ng tilapya noon at tilapya ngayon? Malamang malaki na ang tilapya. Kung malaki na, ano ang pagkakaiba sa maliit? Si Nana Marya, ang kanyang ina, di ba may tilapya rin? Inangkupo! Ang pangit naman kung tulad sa kanyang ina!
Parang inaaliw ni Pedring ang kanyang sarili: Lumaki man ang kay Lagring, tiyak na maganda pa rin.Bakit kaya pag si Lagring, lahat ng maganda ay naiisip niya?
Ngingiti-ngiti si Pedring. Ngayon, alam na niyang hindi naman talaga tilapya ang nakita niya kay Lagring. Alam na rin ni Lagring na hindi naman bulig ang nakita nito sa kanya.
Malalim na sa gabi, hindi pa makatulog si Pedring. Dati naman, huwag madikit sa banig, naghihilik na siya. Ngayon, ang niya’y umaga na kaagad. Gusto niya’y naroon na sila kaagad sa patubig. Silang dalawa lang ni Lagring.
Hindi alam ni Pedring kung anong pwedeng mangyari sa kanila habang sila’y naliligo sa patubig. Pero sabik na sabik siya.
May ilang bata nang naliligo sa patubig nang dumating si Pedring.
Pero wala pa si Lagring. Puro hubad ang mga batang naliligo. Ang gusto lang nyang makitang naliligo ng ganoon ay si Lagring. Aywan niya kung bakit.
Hindi nagtagal, heto na si Lagring. Sinalubong niya.
Sabi niya: “Huwag tayong sumama sa kanila, Lagring.” “Bakit?” Tanong ni Lagring. “Basta,” sagot niya.
Nakabukod na sila sa karamihan. Naghubad ng pang-itaas si Pedring. Pang-itaas din ang hinubad ni Lagring. Nakashorts si Pedring. Naka-panty si Lagring.
Naunang nagtungo si Lagring sa may kalalimang bahagi ng patubig.
Lumangoy- langoy. Parang napilitang sumunod si Pedring. Lumangoy- langoy din. Sa kanila sa Bgy. Mauwak, sa murang gulang pa lang, sanay na silang magsilangoy, gayon man, huling dumating ang pagkamulat.
Mayamaya pa, sabi ni Pedring: “Do’n na lang tayo sa mababaw.”
“Bakit? Pa’no tayo lalangoy sa mababaw? Tutol ni Lagring.
“A, basta!” Parang gustong magtampo ni Pedring.
“Sa mababaw daw. E, di sa mababaw.” Hindi naman galit si Lagring.
Naroon na sila sa hanggang hita nila. Ewan ba kung bakit laging sumusunod si Lagring sa kagustuhan ni Pedring. Hindi naman yata. Madalas din namang sumunod si Pedring sa gusto ni Lagring, di ba?
Titig ngayon si Pedring kay Lagring. Sabi ni Pedring: “Bakit noong araw, noong naliligo tayo, wala tayong damit pareho.”
Ngayong luma na ang suot na panty ni Lagring, dahil luma at manipis, para na ring wala. Itutuloy...