PAGDILA SA APOY
Ika-16 na labas
AYAWni Aling Marya, ng kanyang ina, na marinig ni Pedring ang pag-uusap nito at ng kanyang tiyang Onor. Pero sabi ni Onor: “Si Ka Marya...hayaan mo nga siya. Wala pang muwang ‘yan. Hindi pa n’yan naiintindigan ang pinag-uusapan natin.”
Ibig niyang tumutol. Oo, hindi nga niya malinaw na nauunawaan ang mga sinasabi ng inang niya at tiyahin. Pero parang gusto niyang makinig. At parang masarap pakinggan ang pag-uusap. Hindi man niya ganap na naiintindihan ang pag-uusap na iyon, aywan kung bakit gusto niyang makinig.
Kahit ayaw pa sana niyang umalis dahil hindi naman siya pinaaalis ng kanyang tiyang, umalis na siya. Pero hindi ibig sabihin niyon ay hindi na niya gustong marinig ang usapan. Di ba sa silong, maririnig naman niya ng malinaw ang pinag-uusapang iyon?
Nasa isang bahagi na siya ng silong. Narinig niyang sinasabi ni Tiya Onor: “Ganda ng p’westo nitong bahay n’yo, Ka Marya!”
Nakatayo na noon si Onor sa harap ng bintanang nakapronta sa malawak na bukirin sa sikatan ng araw.
Wala si Pedring sa parte ng silong na nakatapat sa kinatatayuan ni Onor. Gumawi ka sa tapat ni Onor! Makapangyarihan ang uto sa kanyang utak. Umisod siya ng kaunti pero hindi sa mismong tapat ng kanyang tiyahin. Masama ‘yan, sabi ng isa pang bahagi ng utak niya.
Humakbang pa siya. Tumingala. Malaking bahagi ang ipinagiba ng kanyang pakiramadam. Naaalinsanganan siyang hindi niya mawari. Napalunok-lunok siya pero tuyo naman ang kanyang lalamunan.
Sige pa...hakbang pa! Higit pang maganda ang masisilip mo. Baka higit pa sa mga hita lang! Inangkupo! Kinilabutan siya. Parang gustong manginig ng kanyang mga tuhod. Hindi niya alam kung bakit.
Gagagawa pa siya ng mga hakbang para tapatan ng husto ang kanilang panauhin pero bakit hindi niya magawa? Paano kung sumilip si Onor at makita siya sa silong na nakatingala? Hindi niya gustong magalit ang kanyang tiyang. Hindi niya alam kung bakit.
Sige na, tumapat ka na sa kanya! Hindi pa rin niya nagawa. Paano kung masilip siya? Kailangang magkaroon siya ng dahilan kung matiyempuhan siyang nakatingala ng kanyang tiyang!
Gawin mo na! Paano kung bumalik siya sa kanyang upuan? Purnada ang kaligayahan mo!
Humakbang pa siya. Ngayon, tiyak na niyang nasa tapat siya ng nakatayo niyang tiyahin. Sige, tumingala ka na!
Hindi niya nagawa. Aywan kung bakit si Lagring ang naiisip niya ngayon. Naiisip niya ang paliligo nila noon sa patubig. Hubad na hubad sila. Tulad ni Lagring, wala ring ibang suot si Tiya Onor. Inangkupo! Eeekkk! Aywan kung bakit natakpan niya ang kanyang mga mata gayong hindi naman siya tumitingala.
Bakit ba panay imahinasyon ang pinagagana niya, naiisip ni Pedring pwede naman siyang tumingala. Kung makita siya ni tiyang niya, puwedeng magsumbong sa kanyang ina. Tiyak, magagalit ang kanyang ina.
Pero hindi naman siguro magagalit ang tiyang niya. Di ba sabi, wala pa siyang muwang? Hindi pa niya naiintindihan. Aaa, bahala na! Lakasloob siyang tumingala.
Kandidilat si Pedring. Halos lumuwa ang kanyang mga mata. Kaygandaganda pala ng mga hita ng kanilang panauhin. Ibang-iba kaysa mga hita ng mga batang nakakalaro nila ni Lagring sa bukid. Iba maging sa mismong kay Lagring. Iba rin kaysa mga hita ng kanyang inang Marya. Pero kulang pa talaga ang gusto niyang makita.
Itutuloy...