PAGDILA SA APOY

Ika-34 na labas

DAHIL

sa sama ng panahon, medyo maagang nakatulog sina Onor at Pedring. Hindi na sila nanood ng TV o nag-computer kaya. Nag-off din sila ng aircon.

Tulad ng nakagawian na, magkatabi nang natutulog ang magtiyahin. Hindi na nabibihirang magkadikit sila. Gayon man, hangga’t maaari, sa iba’t iabng kaparaanan, pinipilit niyang huwag silang masyadong magkadikit.

Pakiramdam niya ay tulog na si Onor nang yapusin siya. Dahil laging mas mababa ang higa niya, dumigison pa mandin ito at pumantay sa kanya. Dahil medyo malaking sibol siya at ang tiyahin niya’y hindi naman napakalaking babae, halos kaunti lang ang taas sa kanya nito.

Mayamaya, narinig niya: “Teban… Teban!”

Maingat siyang kumawala sa magaan nang pagkakadantay sa kanya ng isang kamay ni Onor. (May mahinang boltahe pa rin ng ilaw). Maingat siyang bumangon. Siguro’y dapat na naman siyang mag-CR.

Kinilabutan siya ng makita niya ang hitsura ni Onor sa pagkakahiga nito. Sa kagagalaw marahil ng Tiya, naalisan ito ng kumot. At inangkupo diyoskopong talaga po naman! Nakabulislis ang manipis na pantulog.

Ang lakas ng tukso: Pagkakataon mo na. Di ba ang tagal mo nang gustong makita ng personal? Ang dalas mo nang mabunggo na parang hindi sinasadya pero hindi mo pa talaga nakikita. Kasalanan mo dahil pumipikit ka. Ngayon, makikita mo na talaga. May takip nga, pero ang liit at ang nipis ng takip!

May kontra sa tukso: Gago ka Pedriong! Baka magising siya, lagot ka!

Pero higit na malakas ang tukso kaysa sa kontra. Lakas-loob na tititigan niya nang biglang magbrown-out. Sayang. Sayang na sayang! Maingat siyang nahiga.Naririnig niya ang mahinang paghihilik ni Onor. Tulog na tulog pa ang tiyang niya.

Matindi na ang tukso. Pwede na siguro niyang gawin ngayon. MAgkukunwari siyang tulog talaga at hindi kunwari sinasadya, ipapatong niya ang kamay niya. Talagang patong lang. Hindi talaga gagalaw ang kanyang palad.

Pero hindi rin niya naituloy ang balak. Naunahan siya ni Onor. Bigla naramdaman niyang pumatong ang kamay ni Onor. Tiyempo. Kung ang iniisip niya kay Onor, doon dumapo ang kamay nito. Huling-huli!

Patuloy ang mahinang paghihilik ni Onor. Tulog. Kung gayon, hindi alam ang ginagawa.

Tulog din siya kunwari. Kung hindi alam ni Onor ang ginagawa nito, pwede ring hindi niya alam. Kunwari.

Kaylakas yata bigla ng kanyang loob. Dahan-dahan, lumipad ang kamay niya at…dumapo sa gustong dapuan!

Naalaala niya si Konski, ang Bombay na nagpapahulog ng damit, kulambo at unan sa kanila sa Mauwak. Pag dumarating ang Bombay na iyon, takbuhan sila. Takot sila sa Bombay. Pero alam niya, hindi naman Bombay ‘yon. Pero di ba may kapirasong takip. B-bakit nawala?

Buhay na buhay ngayon. Sinakal niya ng isang malayang kamay.

Nagising si Onor. Bigla, parang napasong inalis niya ang kamay niya. Bigla, sakmal na siya ng hindi matingkalang takot!

Mumurahin siya. Hindi lang mumurahin. Kakalmutin siya. Ang haba pa naman ng mga kuko ng magagandang mga daliri ng kanyang tiyang. Sasakalin siyang hanggang lumawit ang kanyang dila! Itutuloy...